Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2016

Μνήμες για τον Εμφύλιο με ανθρώπινες ιστορίες από τον γενέθλιο τόπο (4)

*Βελούχι (Τυμφρηστός) με τα πρώτα χιόνια: «η Κεφαλή του Δία», μια από τις ονομασίες της κορυφής,  όπως την ονόμαζε ο Ευάγγελος Καλαντζής, υπουργός του Παπάγου, χωριανός, όπως φαίνεται από την περιοχή«Λελούδα» του χωριού. Η περιοχή, κάτω της δεξιά, το «Ξηροβούνι», υπήρξε πεδίο μαχών του Ε.Σ με τον Δ.Σ. (Φωτοδάνειο από Ομάδα F/B του χωριού).




*Σε ένα χωριό της Δυτικής Ορεινής Φθιώτιδας,

στα ριζά του Βελουχιού

*Ακούγοντας τους παλιούς αντάρτες



Γράφει ο κ. Νίκος Δ. Παπαδιονυσίου



Μήλιος: 30-07-2006, Κυριακή, βρισκόταν με τη σύντροφό του στον γενέθλιο τόπο του, το χωριό του, να παρακολουθήσει τη Συνέλευση του Συλλόγου των απανταχού συγχωριανών του. Έκπληξη του προκάλεσε, το για πρώτη φορά εξομολογητικό ξάνοιγμα απέναντί του από τον Μήλιο (Αιμίλιο Δ.).
Χωρίς να τον ρωτήσει τίποτε σχετικό ο ίδιος, όπως είχε κάνει πριν περίπου 45 χρόνια χωρίς να πάρει απάντηση, τον απέφυγε μάλιστα τότε, ο Μήλιος το έκανε πιθανά γιατί αισθάνθηκε ότι του το χρωστούσε βλέποντας ότι πλησιάζει το τέλος. Αυτό, καθώς θυμήθηκε τον δισταγμό του να του μιλήσει τότε και έχοντας ίσως πληροφορηθεί για την συμπαθητική του αντιμετώπιση και ανοχή του και για τους αντάρτες, ειδικά αυτούς που ξεκίνησαν από την Εθνική Αντίσταση πριν μπουν στον Εμφύλιο...


Μπροστά στη σύντροφό του, σημαντικά νεώτερη, που μεγαλωμένη στον Πειραιά  χωρίς κανένα σχετικό βίωμα εκτός από τα ακούσματα από τον έφεδρο λοχία πατέρα της στον Εμφύλιο, παρακολουθούσε έκπληκτη, ο Μήλιος, ο τελευταίος επιζών οπλίτης, αντάρτης του Δ.Σ από το χωριό, 86-87 χρόνων, ψηλός, ανδροπρεπής, λεβέντης παρ’ όλα του τα χρόνια, άντρες σαν κι’ αυτόν δύσκολο να υπάρξουν πια, με περίπου την ίδια παλιά ορεσίβια λαλιά, άρχισε τον μονόλογό του. Ήσαν  καθισμένοι στο πεζούλι, στη σκιά, κάτω απ’ τον αιώνων πλάτανο στο χοροστάσι της Αγίας Τριάδας, αμέσως μετά τη λειτουργία που παρακολούθησαν, μετά την ανταλλαγή κάποιων κοινοτυπιών. Μονόλογο λιγόλογο, δωρικό όπως όλη του η εμφάνιση και συμπεριφορά, κοφτό, όπως πάντα μιλούσε στη ζωή του, κόβοντας ολόκληρες προτάσεις λες και θεωρούσε, και πραγματικά ήταν το περιεχόμενό τους αυτονόητο.

*Στον κάτω πλάτανο και μέρος από το χοροστάσι της Αγίας Τριάδας του χωριού

- Τι  ‘μασταν μείς;. Φουκαριάρικα, νηστικά, χωρίς τσαρούχι στο πόδι χωριατάκια. Με γυμνά ποδάρια στο χιόνι, χειμώνα, να πάμε σχολειό. Με γυμνά ποδάρια, ένα ντορβά με μπομπότα και τραχανά να βγάλουν την βδομάδα, να παν στο Καρπενήσι όσα παιδιά του γυμνασίου, πάνω απ’ τις Ράχες.
 Όλοι ήμασταν εδώ πάνω γραμμένοι στο Κόμμα.
Μας πήγαιναν μια από δω, μια από κει. (Εννοούσε τις ατέλειωτες πορείες τους).
Οι άλλοι, κάτω στο κάμπο, οι περισσότεροι ήσαν ταγματασφαλίτες.  Ανέβαιναν με   τους Γερμανούς και μας καίγανε.
Όταν γυρίσαμε και παραδοθήκαμε, μας άρπαξαν. Μας πήγαν Λαμία.
Ήταν ένας εισαγγελέας …Κινίνος!.
Δεν θέλησε να τον διακόψει, να τον ρωτήσει αιφνιδιασμένος από την ονομασία ή χαρακτηρισμό του εισαγγελέα  αν πρόκειται για επίθετο ή για τη παρομοίωσή του με τη πίκρα του τότε χρησιμοποιούμενου για την ελονοσία θεόπικρου, κίτρινου κινίνου του οποίου είχε  την εμπειρία από ελονοσία στα βρεφικά του και παιδικά ταξίδια για το χωριό περνώντας από Κωπαΐδα με τα κουνούπια της. Όπως το πρόφερε όμως, έμοιαζε σαν να το αργομάσαγε βασανιστικά, υποχρεωμένος να μην το καταπιεί, αισθανόμενος όχι μόνο στο στόμα του αλλά και βαθιά στη ψυχή του όλη την θεόπικρη γεύση του, όχι απλά την πικρίλα που αισθανόταν κάποιος που κατάπινε κινίνο. Τόση ήταν, παρά τα χρόνια που πέρασαν, η απέχθεια, το δέος, η φρίκη, η ανατριχίλα που ένοιωθε και αποτυπωνόταν σε όλο του το πρόσωπο,  σαν να ήταν και τώρα μελλοθάνατος, ακόμα και τώρα, μετά τόσα πολλά χρόνια.
-Κακόψυχος!, συνέχισε τρέμοντας, ο Μήλιος. Κάθε μέρα έστελνε καμιά δεκαπενταριά παιδιά από μας και τα ντουφέκιζαν έξω από τη Λαμία. Εμάς, του χωριού μας, μας έσωσε ο Σιδερογιάννης, ο πρόεδρός μας της  Κοινότητας. Παρουσιάστηκε στο Δικαστήριο, ορκίστηκε και είπε :
                 -Αυτά είναι δικά μου παιδιά. Αφήστε τα ήσυχα!. Μεγάλος άνθρωπος!.
Η εικόνα του Γιάννη Σιδέρη, του Σιδερογιάννη, σαν με κλικ εμφανίστηκε στην οθόνη του. Ταυτόχρονα λειτούργησε το μνημονικό του από διαβάσματα για τις εκτελέσεις της Άνοιξης του 1948 από το στρατοδικείο Λαμίας. Ο περιβόητος "Κινίνος" απάγγελνε καθημερινά καταδίκες κι΄ οι εκτελέσεις τα χαράματα στην "Ξηριώτισσα", δίπλα στο νεκροταφείο Λαμίας, έσπερναν τη φρίκη…
*Έξω από το σπίτι, στην αυλή, του Μήλιου στο χωριό. Γλυπτά του από ιλυόλιθο και μάρμαρο. Αυτοδίδακτος, μαθήματα γλυπτικής πήρε από τον Στέλιο Υφαντή, εκκλησιαστικό ξυλογλύπτη της Ρούμελης, συγχωριανό του, σύμφωνα με πρόσφατη μαρτυρία αδελφής του Μήλιου.
……………………………………………………………

Σιδερογιάννης- Σιδερογιάννενα

Ο Σιδερογιάννης ήταν ελληνοαμερικάνος συνταξιούχος, δεξιός. Νονός του θείου Βαγγέλη. Είχε γυρίσει κι΄ επανεγκατασταθεί στο χωριό πριν τον Πόλεμο. Ο λόγος του, λόγω υπηκοότητας, σεβαστός στους στρατοδίκες. Τελευταία φορά που τον είδε ήταν Φλεβάρης του 1971, όταν όλο το σόι ανέβηκε στο χωριό να θάψει τον παππού Στέλιο. Το σπίτι του δεν τους χωρούσε να κοιμηθούν βράδυ. Αυτός  κοιμήθηκε στο Σιδηρογιαννέικο, ένα μικρό σπιτάκι, στη κουζίνα, σ΄ ένα ντιβάνι, με πυρωμένη τη στόφα, σκεπασμένος με μια σκούρα βαριά βελέντζα κατάσαρκα,  χωρίς πιτζάμες, να ζεσταθεί, με το χιόνι έξω ένα μέτρο. Τον περιποιήθηκαν. Το πρωί του έφεραν καυτό γάλα κατσικίσιο με ξερή  μπομπότα και καφέ πριν το τσιγάρο του.
Τους ξανάβλεπε με την Σιγερογιάννενα για μερικά χρόνια. Αργότερα μόνη την Σιδερογιάννενα, ο Σιδερογιάννης είχε φύγει. Σε μερικά χρόνια έφυγε κι΄ αυτή. Περίπου 1990, περνώντας στη βόλτα τους στο μονοπάτι έξω από το σπιτάκι τους με τον Βαγγέλη και τον Κώστα, το είδε ερειπιώνα με κάποια κουρέλια να κρέμονται και μερικά άχρηστα οικιακά τους σκεύη. Δεν είχαν παιδιά ή κοντινούς να ενδιαφερθούν γι΄ αυτό το σπιτάκι, να το κρατήσουν. Κτισμένο με πέτρα και λάσπη, όπως όλα τα παλιά, πήραν νερά οι τοίχοι απ΄ τα χιόνια που έλιωναν απ΄ τα  καταστραμμένα κεραμίδια, φούσκωσε κι΄ έπεσε..
………………………………………………………………..

Κάποιος στηριγμένος στη γκλίτσα του παρακολουθούσε από καμιά δεκαπενταριά μέτρα χωρίς ν’ ακούει. Καθώς άκουγε τον Μήλιο, τον έβλεπε να παρακολουθεί τα χείλη του, να βασανίζεται, προσπαθώντας να τα διαβάσει. Ταυτόχρονα μιλούσε με άλλους, κάποιους γηραιούς χωριανούς. 
Κάποιον του θύμιζε…
-Ποιος είναι αυτός με την γκλίτσα που μας κοιτά ρε Μήλιο;
-Δεν τον θυμάσαι;.  Ο Β…!,
Είπε το παρατσούκλι που του είχαν δώσει χωριανοί από παιδί, παρατσούκλια που δίνονταν πάντα σύμφωνα με κάποια πράξη ή τον χαρακτήρα του αποδέκτη τους.
Τον θυμήθηκε. Είχε να τον δει πολλά χρόνια. Τέσσερα- πέντε χρόνια  μεγαλύτερός του, παλαβός από τότε, τον είχε κάνει χωροφύλακα κι’ αυτόν ο συγχωριανός  τους υπουργός,  του είπε ο Μήλιος. Τον κάλεσε μ’ ένα νεύμα κι’ ήρθε κοντά, όταν είδε ότι δεν είχε να προσθέσει ο Μήλιος κάτι άλλο. Αυτός τον είχε ήδη αναγνωρίσει ή είχε μάθει ρωτώντας ποιος είναι και θα πήρε τη συνηθισμένη απάντηση:
-Ο Νίκος της Δέσπως του Μπαρμπαστέλιου.
Αντάλλαξαν κάποιες κοινοτυπίες για τα παλιά, για τ’ αδέλφια, τις αδελφές του. Φεύγοντας απ’ το χοροστάσι, τον κράτησε από το μπράτσο πίσω εμποδίζοντάς τον. Μπροστά πήγαινε η σύντροφός του με τον Μήλιο και την κόρη του.
Του λέει ψιθυριστά κοιτώντας τον πονηρά με εκείνο το μοχθηρό, το είχε από παιδί, ψεύτικο χαμόγελο του αδέξιου υπερδεξιού:
-Καταλαβαίνω τι σου’ λεγε τόση ώρα αυτός. Μη πιστεύεις τίποτε !.
Και αυτό,  57 τότε χρόνια μετά τη λήξη του Εμφύλιου!.
Του έκανε εντύπωση η αγάπη, η στοργή, η θαλπωρή προς τον πατέρα της από την κόρη του, μια όμορφη, ψηλή σαν και τον ίδιο, σοβαρή, ολιγόλογη, σχεδόν δωρική λεβέντισσα 40άρα. Ίσως να την είχε ιδεί παλιότερα. Το βλέμμα της με φροντίδα συνεχώς πάνω στον πατέρα της, να προλάβει κάθε του επιθυμία, να τον κανακεύει. Περνούσε τουλάχιστον ήρεμα γηρατειά, χήρος από χρόνια. Ήταν από τα παιδικά  του χρόνια τόσο μεγάλη η συμπάθειά του γι’ αυτόν τον άνθρωπο. Του ζήτησε και κάθισε δίπλα του σε κάποιο μνημόσυνο- τραπέζι που προέκυψε απροσδόκητα για συγχωριανό. Αυτόν και την σύντροφό του τους κάλεσε η χήρα του. Επειδή ήταν μαζί τους πιθανά, κάλεσε και τον Μήλιο. Δεν πρόσεξε αν κάλεσε την κόρη του που δεν ήλθε. Ο Μήλιος δέχτηκε αμέσως την πρόσκληση με τη προτροπή της.
-Πήγαινε πατέρα!.
Αισθανόταν ωραία που τον είχε δίπλα του και αντάλλασσαν σποραδικά κάποια κουβέντα. Καταλάβαινε πως κι’ αυτός το ίδιο αισθανόταν. Λες και γύρισαν τα χρόνια πίσω. Λες και βρίσκονταν στα παλιά, αμέσως μετά τον Εμφύλιο, χρόνια του ζωντανού χωριού. Ποιος ξέρει αν θα ξαναντάμωναν στον κόσμο αυτό. Αυτό πέρασε για λίγο απ’ το μυαλό του.
Τον θυμάται το 1952- 53, απόγευμα καλοκαίρι, όταν μπήκε στο μαγαζί, παιδάκι αυτός. Το ένα του μπατζάκι διπλωμένο και ανεβασμένο στο γόνατο, η γάμπα του μπαταρισμένη μ’ ένα καθαρό άσπρο πανί.
-Τι είν’ αυτό ορέ Μήλιο; τον ρωτούν.
-Τίπτααα!. Μ΄ έφαγ΄ μια οχιά.
Τον δάγκωσε μια οχιά καθώς δούλευε στο χωράφι. Κι’ αυτός, ήρεμος, ψύχραιμος, πύρωσε στη φωτιά στα γρήγορα «τη σουγιά» κι’ άνοιξε τη γάμπα του να διώξει το δηλητήριο, όπως εξήγησε.
Τον θυμάται πάλι την ίδια χρονιά σ’ έναν αργό απογευματινό τους περίπατο πίσω από το τότε αλώνι του Πάνω Μαχαλά. Ο ήλιος έδυε. Ήσαν οι τρεις τους με τον θείο του Βαγγέλη σ’ ένα στενό μονοπάτι, κλειστό κι’ αυτό, από χρόνια απερπάτητο. Μόλις είχαν ανάψει το καντηλάκι στο παλιό εικονοστάσι. Στο μονοπάτι για Μερκάδα. Βλέποντάς τον, ερχόταν πίσω του, να πηγαίνει να σπρώξει με το πόδι κάτι που νόμισε για «μπακακάκι», βατραχάκι, στη μέση του μονοπατιού, τον άρπαξε σαν πούπουλο με τα δυο του χέρια σηκώνοντάς τον ψηλά, απομακρύνοντάς τον από τον κίνδυνο, την ίδια στιγμή που η μικρόσωμη κουλουριασμένη οχιά,  ύψωνε γοργά το κεφάλι της ν’ αμυνθεί χύνοντας το δηλητήριό της.

*Η πηγή «Λιβαδάκι» του χωριού όπως αναπαλαιώθηκε. Σ΄ αυτήν και στη θέση «Λελούδα», λίγο ψηλότερα, περνούσε την ώρα του παιδί και έφηβος, σύμφωνα με έγκριτο συγχωριανό δημοσιογράφο, ο Θανάσης Κλάρας όταν παραθέριζε προπολεμικά με την οικογένειά των γονιών  του. Διάβαζε τα επαναστατικά βιβλία του κι΄ αγνάντευε το Βελούχι.. Όταν ήλθε η ώρα του, διάλεξε τ΄ όνομά που νόμιζε ότι του ταίριαζε: Άρης Βελουχιώτης!..

25 Μάρτη 2007, πριν κλείσει χρόνος, έμαθε τυχαία ότι ο Μήλιος «έφυγε».
Στενοχωρήθηκε σαν για πολύ κοντινό του, πολύ δικό του. Ευχήθηκε νοερά να είναι ελαφρύ το χώμα του χωριού τους που τον σκεπάζει. Κρίμα που δεν έμαθε έγκαιρα το φευγιό του, να συμμετάσχει στο ξεπροβόδισμά του. Να του κουνήσει το μαντήλι.


 Νίκος Δ. Παπαδιονυσίου
28 Αυγούστου 2016



Υστερόγραφο: Από λάθος του διαχειριστή της σελίδας, προηγήθηκε η δημοσίευση του 5ου άρθρου αυτής της σειράς του κ. Νίκου Παπαδιονυσίου. Για το λόγο αυτό δημοσιεύεται σήμερα το 4ο άρθρο, που έπρεπε να είχε προηγηθεί. Συγγνώμην! 

20 σχόλια:

  1. Kostas Patialiakas
    Διαβάζοντας την υπ. αριθμ. 4 ανάρτηση του κ. Νίκου Παπαδιονυσίου για ανθρώπινες ιστορίες κατά τη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου στο τόπο καταγωγής του, μου έκαναν μεγάλη εντύπωση οι θανατικές ποινές που επρότεινε ο εισαγγελέας του Στρατοδικείου Λαμίας << Κινίνος >>, άγνωστο εάν είναι το επίθετό του σε κατηγορούμενους για διάφορα αδικήματα. Από τα Αρχεία του Εμφυλίου Πολέμου ( 16 τόμοι ) της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού διαβάζουμε τα: 1. << Στις 30 του Δεκέμβρη 1946 χτυπήσαμε την Υποδιοίκηση Χωροφυλακής Υπάτης... Σκοτώθηκαν 2 χωροφύλακες στη διάρκεια της μάχης, τραυματίστηκαν 6, πιάστηκαν αιχμάλωτοι 9. Οι αιχμάλωτοι εκτός των τραυματιών εκτελέστηκαν. ΔΣΕ/ Αρχηγείο Οίτης Κ. Παλαιολόγου >>. 2. << Τη 12η Ιανουαρίου 1947 στο σιδηροδρομικό σταθμό Γραβιάς Φωκίδας από ένοπλη δράση κομουνιστών επιβατών της αμαξοστοιχίας, σε συνεργασία και με αντάρτες της περιοχής φονεύονται οι Λοχαγοί Σταθακόπουλος Ιωάννης και Νικολόπουλος Γεώργιος και ο Χωροφύλακας Κωτσανάς, που μετέβαιναν στην Αθήνα με άδεια >>. 3. << Η 4η Διμοιρία ενήργησε έφοδο για κατάληψη του υψώματος ΨΑΛΛΑ με αποτέλεσμα την αιχμαλωσία 6 ανδρών της Μονάδας Ασφαλείας Υπαίθρου, τους οποίους εκτέλεσε επί τόπου. 27-6-1947, ΔΣΕ/ Αρχηγείο Φθιώτιδας-Φωκίδας/ Τάγμα Οίτης Κ. Παλαιολόγου. >> Ορισμένα στυγνά εγκλήματα των ανταρτών στη Ρούμελη. Και ερωτώ ευθέως τον κ Παπαδιονυσίου εάν συλλαμβάνονταν οι δολοφόνοι αυτών, αλλά και άλλων παρομοίων, εγκλημάτων και παραπέμπονταν στο Στρατοδικείο θα αθωώνονταν, όταν το αίμα των θυμάτων δεν είχε στεγνώσει ακόμα; Μην ξεχνάμε ότι η χώρα ζούσε μια ιδιόρυθμη κατάσταση, γιατί η Δημοκρατία δεν λειτουργούσε, καθόσον το ΚΚΕ με την ενοπλη ανταρσία του την είχε στείλει στο εκτελεστικό απόσπασμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Νίκος Παπαδιονυσίου
    Αυτά είναι και τα άσχημα του Εμφύλιου κ.Πατιαλιάκα..Σαν τί περιμένετε άλλο να σας πω;. Αν πάλι είχαν κερδίσει οι αριστεροί στον Εμφύλιο, θα διαβάζαμε δικά τους αρχεία με φονευθέντες. Και σας υπενθυμίζω ότι αφηγούμαι αυτά ακριβώς που έχω ιδεί και ακούσει βάζοντας προσωπικές μου γνώμες για άτομα που γνώρισα σαν πολίτες, χωρικούς, όχι ένοπλους στο βουνό..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Νίκος Παπαδιονυσίου
    Παντελή μου, ευχαριστώ για την κοινοποίηση στον ΣΙΤΑΛΚΗ σου!..Έτσι και με το (5), συμπληρώνεται ότι ήθελα να πω για τον Εμφύλιο και μετά στον γενέθλιο τόπο μου..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Το διάβασα.... Ελάχιστα από αυτά τα έζησα. Μακάρι να τα διαβάζουν τα νέα παιδιά για να φυλάγονται από πιθανές κακοτοπιές, στο μέλλον... Δεν έχουμε περιθώρια για τέτοια λάθη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Νίκος Παπαδιονυσίου
    Αυτός είναι και ο βασικός λόγος που τα έγραψα Παντελή.εκτός του να τα στείλω και στον γενέθλιο τόπο μου ώστε να υπάρχει κάτι γραπτό. Να μην ξενιέται η ιστορία του. Καλό σου βράδυ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Νίκος Παπαδιονυσίου
    Αυτά είναι και τα άσχημα του Εμφύλιου κ.Πατιαλιάκα..Σαν τί περιμένετε άλλο να σας πω;. Αν πάλι είχαν κερδίσει οι αριστεροί στον Εμφύλιο, θα διαβάζαμε δικά τους αρχεία με φονευθέντες. Και σας υπενθυμίζω ότι αφηγούμαι αυτά ακριβώς που έχω ιδεί και ακούσει βάζοντας προσωπικές μου γνώμες για άτομα που γνώρισα σαν πολίτες, χωρικούς, όχι ένοπλους στο βουνό..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Kostas Patialiakas
    Tα τελευταία χρόνια παρατηρείται μια κίνηση από την αριστερά διανόηση ( Κινηματογραφική ταινία << Ψυχή Βαθιά >> του Παντελή Βούλγαρη και βιβλία κ.λ.π. ) με την οποία επιδιώκεται να ωραιοποιηθεί ο ένοπλος αγώνας των ανταρτών και να αποδοθούν εξίσου ευθύνες και στα δύο αντιμαχόμενα κατά την περίοδο του αδελφοκτόνου πολέμου στρατόπεδα. Από τη μια μεριά η νόμιμη Κυβέρνηση της χώρας, στην οποία συμμετείχαν όλα τα δημοκρατικά κόμματα, όπως οι Φιλελεύθεροι, το Λαϊκό, οι Κεντρώοι κ.α. , δηλαδή η συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού, και από την άλλη το ΚΚΕ και λίγα στελέχη του ΕΑΜ, που αποτελούσαν μια μικρή μειοψηφία. Συνυπευθυνότητα όμως σημαίνει συνενοχή, η οποία οδηγεί στην αλληλοδιαγραφή των νομίμων γεγονότων από τη μια και των εγκλημάτων από την άλλη, που παραποιεί και διαστρεβλώνει την ιστορία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Kostas Patialiakas
    Κύριε Παπαδιονυσίου τα στοιχεία, που έχω παραθέσει πιο πάνω, προέρχονται από τα αρχεία, όσα έχουν διασωθεί, του << Δημοκρατικού Στρατού >>, τα οποία ως έγγραφα και χωρίς καμιά ανάλυση και αξιολόγηση περιέρχονται στα εκδοθέντα αρχεία του Εμφυλίου Πολέμου από τη Διεύθυνση Ιστορίας Στρατού. Για τα εγκλήματα, τις θηριωδίες, τις λεηλασίες και τις ανυπολόγιστες καταστροφές των ανταρτών του καπετάνιου Γιώτη στην πρωτεύουσα του Νομού σας στο Καρπενήσι, αλλά και αλλού, έχω ακούσει, όταν ήμουνα μικρό παιδί, από τον αείμνηστο πατέρα μου, που συμμετείχε υπηρετώντας τη θητεία του στη Β΄ Μοίρα Καταδρομών κατά την απελευθέρωση του Καρπενησίου τέλη Ιανουαρίου-αρχές Φεβρουαρίου 1949.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Kostas Patialiakas
    Για την απόδειξη και τεκμηρίωση των γραφομένων στην έκθεση του Χρήστου Ζαλοκώστα απαιτείται ο κ. Μακρίδης να παρουσιάσει και τις ανάλογες διαταγές προς τα όργανα, που θα υλοποιούσαν τις θέσεις αυτές. Υπάρχουν ή ήταν σκέψεις κάποιων ακραίων στοιχείων, που σε όλες τις περιόδους επιβιώνουν; Για την ενημέρωση των φίλων από τα άπειρα γεγονότα θηριωδίας των ανταρτών κατά τα έτη 1946-1947 και όχι μόνο, παραθέτω το ακόλουθο περιστατικό από τα αρχεία του Εμφυλίου Πολέμου της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού: << Την 25η Δεκεμβρίου 1946 Συγκρότημα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας καταλαμβάνει περί ώραν 13.00 το χωριό Φλαμπουράρι της Ηπείρου. Ο μοναρχοφασίστας Ανθυπομοίραρχος Μούρκας Βασίλειος και οι 10 χωροφύλακες αιχμαλωτίζονται και σφαγιάζονται, Αρχεία ΔΣΕ >>. Η αριστερή διανόηση, βλέποντας το δέντρο μόνο του Εμφυλίου Πολέμου, όπως τα κατακριτέα και απαράδεκτα γεγονότα σε βάρος αριστερών, μετά απο τη Συμφωνία της Βάρκιζας, σε μια χώρα που η δημοκρατία δεν είχε εδραιωθεί μετά την κατοχή και λειτουργούσε με προβλήματα σε ένα περιβάλλον αντεκδικήσεων, λησμονεί το δάσος των θυσιασθέντων στα πεδία των μαχών Ελληνόπουλων, των αθώων θυμάτων, των λεηλασιών και των ανυπολόγιστων καταστροφών με ευθύνη του ΚΚΕ. Κάθε προσπάθεια δικαιολόγησης της ένοπλης ανταρσίας του ΚΚΕ, ως επιβληθείσα αναγκαστική διέξοδος, και απόδοσης εξίσου ευθυνών και στα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα, της συντριπτικής πλειοψηφίας και της ελάχιστης μειοψηφίας του Ελληνικού Λαού, αποβλέπει σε συνενοχή, γεγονός αυθαίρετο και απαράδεκτο, που παραποιεί και διαστρεβλώνει την ιστορία, η οποία είναι ζωντανή, δεν παραχαράσσεται και δεν παραγράφεται.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Νίκος Παπαδιονυσίου
    Καλημέρα..Κύριε Πατιαλιάκα,Kostas Patialiakas, κύριε Μακρίδη,Andreas Makrides, περίμενα συζήτηση σχετικά με τ΄ακούσματά μου και προσωπικές μου γνώμες για τις αιτίες που προκάλεσαν τον αδελφοκτόνο πόλεμο, Νο 3 από τα μικρά μου κείμενα. Εκεί περίμενα ενστάσεις. Σ΄αυτές εξακολουθούν να υπάρχουν οι ρίζες των αντιπαραθέσεων που μπορούν να οδηγήσουν αν δεν ήδη οδηγούν, σε επαναλήψεις με άλλους τρόπους, όχι ένοπλους.. Η συνεχής υπενθύμιση των εγκλημάτων και από τις δυο μεριές το μόνο που επιφέρει είναι να χωρίζει τους Ελληνες και να μας κρατά μετά τόσα χρόνια πίσω σε σύγκριση με όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Kostas Patialiakas
    Κύριε Παπαδιονυσίου παρακαλώ διαβάστε την ομιλία του Γ Γ του ΚΚΕ κ. Δ. Κουτσούμπα την 6η Σεπτεμβρίου 2016 στη Μακρόνησο. Μια μακροσκελής ομιλία στην οποία καμια μεταμέλεια ή κριτική του ΚΚΕ για τις ευθύνες του στην ένοπλη ανταρσία του. Τα αστικά κόμματα ευθύνονται για τον αδελφοκτόνο πόλεμο. Καμιά αναφορά στα εγκλήματα αθώων θυμάτων και στις ανυπολόγιστες καταστροφές, από τις οποίες η χώρα συνήλθε μετά από πολλά χρόνια. Πιστεύετε με τέτοια αντίληψη από νέους ανθρώπους ότι θα συνέλθει ποτέ η χώρα; Πέρασαν 67 χρόνια από τη λήξη και θα περάσουν άλλα τόσα και η πατρίδα μας με τέτοιες αγκυλώσεις δεν θα πλησιάσει τις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Όσον αφορά τα αίτια και τις αφορμές του Εμφυλίου Πολέμου είναι γνωστά και έχουν καταγραφεί στην αντικειμενική ιστορία, ακόμα και από τους αριστερούς, όπως τους Λ. Κύρκο, Μ. Βαφειάδη,Δ. Βλαντά, Τάκη Λαζαρίδη και πολλούς άλλους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Νίκος Παπαδιονυσίου
    Αγκυλώσεις και αντιλήψεις και από τις δυο όχθες. Προτιμώ τις προσωπικές μου αντιλήψεις, ατόμου χωρίς κάποιο συμφέρον κομματικό. Το αν τύχει να διαβάσω ομιλίες και κείμενα πολιτικών, μόνο αν τύχει, το κάνω για να διαπιστώσω για άλλη μια φορά, δυστυχώς,

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Andreas Makrides
    Κύριε Παπαδιονυσίου, ανταποκρινόμενος στην παρατήρησή σας, και εφόσον νοιώθετε πως δεν ταιριάζει με το ύφος και με το περιεχόμενο της ανάρτησής σας, διαγράφω πάραυτα το σχόλιό μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Kostas Patialiakas
    Προσπαθείτε να παρουσιασθείτε ως αντικειμενικός, αλλά στην ουσία εξισώνετε τα δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα. Πως θα σχολιάζατε την οργάνωση εκδηλώσεων από τη ΝΔ στο Βίτσι ή στο Γράμμο προς απότιση οφειλόμενου φόρου τιμής προς τις χιλιάδες νεκρούς, τραυματίες και επιζήσαντες; Ασφαλώς θα την κατακρίνατε. Κατακρίνετε τις εκδηλώσεις της Μακρονήσου ως ουδέτερος; Τέλος κύριε Παπαδιονυσίου και εγώ δεν αποβλέπω σε οποιοδήποτε κομματικό όφελος, αλλά μόνο στην πραγματική ιστορία και όχι εκείνη, που θέλει να παρουσιάσει η αριστερά διανόηση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Νίκος Παπαδιονυσίου
    Κατρακρίνω και τις δυο εκδηλώσεις κ. Πατιαλιάκα. Θα έπρεπε από χρόνια να έχουν σταματήσει. Όπως κατακρίνω και τα δυο στρατόπεδα που συνεχίζουν να κρατάνε πίσω την Πατρίδα μου και το μέλλον των εγγονών μου που μεγαλώνοντας τα βλέπω να αναζητούν την τύχη τους σε χώρες προοδευμένες, όπου δεν υπάρχει το μίσος. Αυτά, και εδώ σταματώ κάθε σχόλιο..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Armandos Manafis
    Νίκος Παπαδιονυσίου πες τα χρυσοστομε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Kostas Patialiakas
    Κύριε Παπαδιονυσίου εσείς με τις 5 αναρτήσεις σας ανοίξατε την υπόθεση του Εμφυλίου Πολέμου με βάση τι είπε ο ένας και τι είπε ο άλλος, σε μια προσπάθεια να εξισώσετε τις ευθύνες των δύο στρατοπέδων. Σέβομαι την άποψή σας, αλλά διαφωνώ ριζικά. Δυστυχώς η πραγματική αλήθεια, που στηρίζεται σε επίσημες δηλώσεις, εκθέσεις, διαταγές και απομνημονεύματα πρωταγωνιστών , ορισμένα από κορυφαία στελέχη της αριστεράς, σας διαψεύδει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Ο διαβόητος "Κινίνος", όπως πολύ χαρακτηριστικά τον αποκαλούσαν, ήταν ο στρατοδίκης Γεώργιος Γιαννόπουλος, συνταγματάρχης Πεζικού, που υπηρετούσε στην κρίσιμη αυτή εποχή ως Πρόεδρος του Στρατοδικείου Λαμίας και άλλη ετυμηγορία δεν ήξερε παρά από την "εις θάνατον".

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Ευχαριστώ για το σχόλιό σου αγαπητέ Ζαχαρία. Μόλις τώρα το διάβασα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Ο διαβόητος «Κινίνος», ήταν ο στρατοδίκης Γεώργιος Γιαννόπουλος, συνταγματάρχης Πεζικού που δεν ήξερε άλλη ποινή από την εις θάνατον, στις περισσότερες περιπτώσεις από "πεντάκις" και πάνω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...