Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα 1878. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα 1878. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 11 Απριλίου 2024

1878: Η ξεχασμένη υγειονομική κρίση της Κωνσταντινούπολης

*Η Κωνσταντινούπολη



 

*Τύφος και ευλογιά

*Νεκρά ζώα στη θάλασσα

 


 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 


               Ο Μάρτης του 1878 στην Κωνσταντινούπολη δεν μύριζε άνοιξη. Η θαλάσσια αύρα του Βοσπόρου, δεν έφερνε το δροσερό χάδι, αλλά απαίσιες οσμές. Το αεράκι ψηλά στους μιναρέδες, δεν ήταν όπως παλιά. Τα κύματα δεν λαμπύριζαν από τις ακτίνες του ήλιου. Επάνω τους κολυμπούσε ο θάνατος. Στα σοκάκια, οι άνθρωποι κυκλοφορούσαν κατηφείς. Η πόλη των πόλεων, η Βασιλεύουσα, αντιμετώπιζε βαρύτατη υγειονομική κρίση.

               Η Τουρκία, βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο. Ηττημένη στον ρωσοτουρκικό πόλεμο, είχε υποχρεωθεί να υπογράψει την ταπεινωτική συνθήκη του Αγίου Στεφάνου και αναζητούσε διεθνή στηρίγματα, για να σώσει την πρωτεύουσα της από την κάθοδο των Ρώσων του Τσάρου Αλέξανδρου Α’, που η διάβασή τους από τον Αίμο δημιούργησε χιλιάδες Τούρκων προσφύγων, οι οποίοι κατέφευγαν με κάθε μέσο στη Κωνσταντινούπολη. 

Οι Τούρκοι της Αδριανούπολης και της Βόρειας Θράκης, προσπαθούσαν να φύγουν όπως- όπως από το 1877. Προορισμός η πρωτεύουσα. Στην ελληνική εφημερίδα «Νεολόγος» της Κωνσταντινούπολης, του Ιανουαρίου 1878, υπάρχουν πολλές ανταποκρίσεις από την Αδριανούπολη, που μιλούν για σύγχυση και αταξία, ενόψει της καθόδου των Ρώσων. Μέσα στην Αδριανούπολη κατέφυγαν χιλιάδες πρόσφυγες, ανάμεσα στους οποίους 4.460 στρατιωτικοί (ασθενείς ή τραυματίες).

          Το κρύο ήταν δριμύτατο και το θερμόμετρο έδειχνε 10 βαθμούς της κλίμακας Ρεωμύρου κάτω του μηδενός. Υπάρχουν στον Τύπο περιγραφές για νεαρή μητέρα που κρατούσε στην αγκαλιά της το νεκρό βρέφος της, το οποίο είχε χάσει τη ζωή του εξαιτίας του κρύου. Μια άλλη τουρκάλα γέννησε μέσα σε ένα βαγόνι. Ακόμα και μαστιγώσεις πολιτών για ασήμαντες αφορμές από Βούλγαρους που διορίσθηκαν από τους Ρώσους ως αστυνομικοί μετά την κατάληψη της Ανατολικής Θράκης, αναφέρθηκαν.

          Ρακένδυτοι πρόσφυγες έφταναν από τη Φιλιππούπολη μέσα σε ανοιχτά βαγόνια αφού ταξίδευαν μέσα στο ψύχος επί 26 ώρες και είχαν αναμείνει τις αμαξοστοιχίες άλλες 48 ώρες για να τους παραλάβουν.

Τετάρτη 27 Μαρτίου 2024

Η συνθήκη του Αγίου Στεφάνου 1878, ρωσική μαχαιριά στα μη Σλαβικά έθνη της Χερσονήσου του Αίμου

*Λαϊκή λιθογραφία, με τον Ιγνάτιεφ να αναγγέλει στη Μεγάλο Δούκα Νικόλαο την υπογραφή της συνθήκης του Αγίου Στεφάνου (Γεννάδειος Βιβλιοθήκη)




 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 

Η συνθήκη του Αγίου Στεφάνου του 1878, είναι μια από τις πλέον βραχύβιες συνθήκες, αλλά τα απόνερά της ταλαιπώρησαν για δεκάδες χρόνια τα κράτη και τους λαούς της Χερσονήσου του Αίμου, διότι γιγάντωσε τον εθνικισμό, την εκδικητικότητα και τον αδηφάγο μεγαλοϊδεατισμό των Βουλγάρων, παρά την γρήγορη κατάργησή της από το  Συνεδρία του Βερολίνου.

Αυτή η τραυματική συνθήκη ήταν αποτέλεσμα του Ρωσοτουρκικού πολέμου, που κατέληξε με ήττα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, τη δεύτερη μετά το 1829. Ο πόλεμος αυτός άρχισε το 1877, φούντωσε όλες τις ελπίδες των αλύτρωτων εθνών, ότι πλησιάζει η στιγμή της απελευθέρωσής τους από τον Τουρκικό ζυγό. Όλοι πίστευαν τις ψευδοπροφητείες για το «ξανθόν γένος» και όλοι- πλην των Βουλγάρων- απογοητεύθηκαν όταν οι Χριστιανοί Ρώσοι, έδειξαν αμέσως τις προτιμήσεις τους προς τους Βουλγάρους, που τους καθιστούσαν «χωροφύλακες» της περιοχής, αγνοώντας τους άλλους ομόδοξους λαούς. 

               Η νίκη των Ρώσων και η προέλασή τους προς την Κωνσταντινούπολη ανάγκασε τους Τούρκους να συμφωνήσουν  αρχικά σε ανακωχή η οποία υπογράφηκε στην Αδριανούπολη, στις 19 Ιανουαρίου. Τελικά, μετά από παρεμβάσεις της Αγγλίας και της Αυστρουγγαρίας, οι Ρώσοι ανέστειλαν την είσοδό τους στην Κωνσταντινούπολη και δέχτηκαν να υπογράψουν με τους Τούρκους τη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, στο γνωστό προάστιο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Με τη συνθήκη αυτή η Τουρκία αναγνώριζε την ανεξαρτησία της Σερβίας, του Μαυροβουνίου και της Ρουμανίας. Σημαντικό όμως σημείο της συνθήκης ήταν ότι η Τουρκία εξαναγκάσθηκε να κάνει εδαφικές παραχωρήσεις και να δεχθεί την ίδρυση αυτόνομης, φόρου υποτελούς ηγεμονίας της Βουλγαρίας, με σύνορα, που έφταναν από τη Μαύρη έως την Αδριατική Θάλασσα και το Αρχιπέλαγος του Αιγαίου!!! Η επικράτειά της συνολικής έκτασης 163.000 τετρ. χλμ. άρχιζε από τη Μήδεια, 60 μίλια από την Κωνσταντινούπολη, περιλάμβανε το Λουλέ Μπουργκάς (Αρκαδιούπολη) προχωρούσε βόρεια της Αδριανούπολης που την άφηναν στους Τούρκους και από εκεί κατέβαινε νότια έως το Δεδέαγατς (Αλεξανδρούπολη) και συνέχιζε αφήνοντας στην Τουρκία τη Χαλκιδική και την πόλη της Θεσσαλονίκης . Από εκεί προχωρούσαν τα βουλγαρικά σύνορα νότια της Καστοριάς και έφταναν έως 50 μίλια από την Αδριατική, περιλαμβάνοντας το Μοναστήρι, την Αχρίδα και τα Σκόπια!!! Οι Ρώσοι παραχώρησαν την Δοβρουτσά στους Ρουμάνους, αλλά κράτησαν για τον εαυτό τους τη Βεσσαραβία. Η υπογραφή της συνθήκης του Αγίου Στεφάνου προκάλεσε μεγάλο ερεθισμό της κοινής γνώμη της Ελλάδας.

Παρασκευή 2 Φεβρουαρίου 2024

Ξεχασμένες κρίσιμες στιγμές της Αθήνας- Λιθοβολούσαν τα σπίτια πολιτικών αρχηγών

*Ο πρωθυπουργός Αλέξανδρος Κουμουνδούρος και οι υπουργοί του Χαρίλαος Τρικούπης και Θεόδωρος Δηλιγιάννης, το 1878 
                                         


 Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

               Δραματικά διλήμματα αντιμετώπισε η Ελλάδα κατά τον Ρωσοτουρκικό Πόλεμο του 1877-1878 και ειδικά όταν φάνηκε ότι οι Ρώσοι υπερίσχυαν σε όλα τα μέτωπα και οι Τούρκοι υποχωρούσαν. Στην Ελλάδα της Μελούνας, σχηματίσθηκαν δύο τάσεις. Η μία υπέρ της συμμετοχής μας στον πόλεμο στο πλευρό των Ρώσων και η άλλη υπέρ της αυτοσυγκράτησης γιατί θεωρούσαν ότι η χώρα δεν ήταν έτοιμη να πάρει μέρος σε ένα πόλεμο.

               Μεγαλύτερες ελπίδες όμως έτρεφαν οι Έλληνες των αλύτρωτων περιοχών, που έβλεπαν να ηττάται η Οθωμανική Αυτοκρατορία και οι ίδιοι πίστευαν ότι θα τους δοθεί η πολυπόθητη ελευθερία από ένα χριστιανικό έθνος, όπως οι Ρώσοι. Τελικά και αυτοί διαψεύσθηκαν οικτρά, ειδικά οι Έλληνες γιατί οι Ρώσοι προώθησαν τους Βουλγάρους, δημιούργησαν μια Μεγάλη Βουλγαρία από τον Εύξεινο Πόντο έως την Αδριατική. Το τερατούργημα των Ρώσων δεν κράτησε πολύ γιατί το Συνέδριο του Βερολίνου το καλοκαίρι του 1878 ανέτρεψε τις αποφάσεις των Ρώσων. Αυτά όμως είναι μια άλλη ιστορία.

               Σήμερα θα δούμε την άγρια κατάσταση που επικράτησε στην Αθήνα, όταν έφτασαν τα άσχημα μαντάτα, μετά την ανακωχή που δέχθηκαν οι Τούρκοι με τους όρους που επέβαλαν οι Ρώσοι και κυρίως μετά την κατάληψη και της Αδριανούπολης, που άνοιγε το δρόμο για να μπουν οι Ρώσοι ενδεχομένως και μέσα στην Κωνσταντινούπολη.

Στην Αθήνα, υπήρχε συναντίληψη όλων των κομμάτων, ότι η Ελλάδα είχε δική της εθνική αποστολή «ως πυρήν και πρόδρομος της εν τω πληρώματι του χρόνου συμπήξεως άπαντος του Ελληνισμού εν κράτει ελευθέρω» όπως είχε γράψει χαρακτηριστικά στην εφημερίδα «Ώρα» ο Χαρίλαος Τρικούπης από τις 2 Ιουλίου 1876.

               Υπήρχαν όμως οι εγγενείς δυσχέρειες που αντιμετώπιζε το μικρό Ελληνικό βασίλειο. Όπως είχε αποδείξει από το 1866 και η Επανάσταση της Κρήτης, οι οργανωτικές, οικονομικές και στρατιωτικές δυνατότητες της Ελλάδας, επέβαλαν μεγάλη αυτοσυγκράτηση, γιατί η χώρα δεν ήταν ετοιμοπόλεμη. Έτσι, πολλοί πολιτικοί της εποχής εκείνης θεωρούσαν ότι έπρεπε να αξιοποιηθούν υπέρ της Ελλάδας, πρωτίστως οι υπολογισμοί τους οποίους έκαναν οι Μεγάλες Δυνάμεις, οι οποίες έβλεπαν την Οθωμανική Αυτοκρατορία ως τον «Μεγάλο Ασθενή», που ήθελαν να «διαμοιράσουν τα ιμάτιά του» χωρίς όμως καμιά Μεγάλη Δύναμη να επιχειρήσει να καταλάβει για λογαριασμό της τα Στενά των Δαρδανελίων και την ίδια Κωνσταντινούπολη. Άσχετα από τις σκέψεις που έκαναν οι ηγεσίες των ελληνικών κομμάτων, με αφορμή των Ρωσοτουρκικό Πόλεμο του 1877, η κοινή γνώμη παρουσίαζε μια διαρκώς αυξανόμενη εθνικιστική διέγερση, για κήρυξη πολέμου κατά της Τουρκίας. Για το λόγο αυτό σημειώθηκαν πολλά και μεγάλα συλλαλητήρια με τη συμμετοχή του Πανεπιστημίου, της Εκκλησίας και την ανοχή των κυβερνήσεων και το 1877 και το 1878.

Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2021

Άγνωστες εκδηλώσεις πατριωτισμού των Θρακών, μετά τον ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1878

*Απόσπασμα του ιστορικού εγγράφου του πρόξενου Εμμανουήλ Ξένου 
για τον πατατριωτισμό των κατοίκων της Αίνου


 




*Ήταν έτοιμοι από καιρό

να κατακτήσουν τη λευτεριά τους

 




Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

 


Ο ρωσοτουρκικός πόλεμος του 1878, με την απρόσμενη εξέλιξη που είχε εξαιτίας της πολιτικής που άσκησαν οι Ρώσοι και επιχείρησαν να δημιουργήσουν τη Μεγάλη Βουλγαρία, έδωσε την αφορμή να αναζωπυρωθεί ο πατριωτισμός των υπόδουλων Θρακών και να αναπτερωθούν οι ελπίδες για αποτίναξη του οθωμανικού ζυγού.

Παρά το γεγονός ότι οι γενικότερες διπλωματικές συνθήκες δεν το επέτρεπαν και το ελληνικό κράτος δεν ενθάρρυνε εύκολα εξεγέρσεις των υπόδουλων και μάλιστα τόσο κοντά στο κέντρο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, το ενδιαφέρον για ξεσηκωμό των Θρακιωτών, έστω και ατελέσφορο, έστω και ανοργάνωτο, έστω και χωρίς υποστήριξη, υπήρχε. Το καντήλι της ελπίδας, δεν έσβησε ποτέ. Και πάντα κάποιοι ήθελαν να σιγοκαίει ο πόθος της λευτεριάς.

               Μια τέτοια πρώιμη ένδειξη μας παρέχει ένα έγγραφο του Έλληνα πρόξενου της Αδριανούπολης Αναστάσιου Δόσκου με ημερομηνία 30 Μαΐου 1866, προς τον υπουργό των Εξωτερικών.

«Λαμβάνω την τιμήν ν’ αναφέρω προς την Υμετέραν Εξοχότητα, ότι καθ’ άς εμπιστευτικάς έλαβον πληροφορίας παρά τινος εσχάτως μεταβάντος γνωστού μου  προσώπου εκ των εγκρίτων κατοίκων της διοικητικής περιφερείας Τεσσαράκοντα Εκκλησιών, προ ενός μηνός ήδη ανεφάνησαν σποράδην περιφερόμενοι εις τα ορεινότερα μέρη της Μηδείας είκοσι περίπου άτομα διαδίδοντα μυστικώς μεταξύ των απλοϊκοτέρων εις τα ορεινά εκείνα μέρη κατοίκων, ότι εισίν απόστολοι εξ Ελλάδος ίνα μυήσωσιν εις επανάστασιν τους ομογενείς. Λαλούσιν Ελληνικήν, μεταβάλλουσι δε συνεχώς τα είδη της ενδυμασίας των, αποφεύγοντες τα κεντρικώτερα και πολυανθρωπότερα μέρη ενδιαιτώντας εις τα ορεινά. Η εμφάνισις τοιούτων προσώπων ενεποίησε λυπηράν εντύπωσιν εις τους ορθοφρονούντας εκ των προκρίτων των μερών εκείνων αποδοκιμάζοντας τα τοιαύτα κατά τας παρούσας περιστάσεις ως μη δυνάμενα ωφέλιμόν τι να επιφέρωσιν αποτέλεσμα, αλλά να διεξάρωσιν τας υπονοίας των εκεί εγχωρίων Αρχών».        

               Η εμφάνιση αποστόλων από την Ελλάδα, να υποκινήσουν επανάσταση για απελευθέρωση και η αντίδραση των προκρίτων, που δεν έβλεπαν με καλό μάτι κάθε τέτοια κίνηση που θα τους έβαζε σε φασαρίες, είναι άκρως παραστατική, των κοινωνικών συνθηκών που υπήρχαν την εποχή εκείνη. Ωστόσο, δεν έχουμε άλλες πληροφορίες για την τύχη εκείνων των είκοσι αποστόλων εξ Ελλάδος. Ποιοι ήταν, από πού υποκινούνταν, πόσο καιρό έμειναν, ποιους μύησαν; Είναι ερωτήματα, στα οποία δεν βρίσκουμε απαντήσεις. Η εξέλιξη των γεγονότων μας βεβαιώνει, ότι δεν πρέπει να έκαναν τίποτα στη Μήδεια.

Ο πόθος όμως του Θρακιώτικου λαού για λευτεριά, δεν έπαψε να σιγοκαίει. Και όταν του ξαναδόθηκε η ευκαιρία, να ζητήσει τη λευτεριά που τόσο ήθελε, έσπευσε να τη ζητήσει, προσφέροντας τα δικά του παλληκάρια.

Δευτέρα 14 Ιουνίου 2021

Η άγρια λεηλασία της Βιζύης από συμμορίες Κιρκασίων ληστών (Ιανουάριος 1878)


*Κιρκάσιοι. Πίνακας του Πολωνού ζωγράφου Alfred Von Wierusz Kowalski

 

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

 

                Οι Κιρκάσιοι, γνωστοί και ως Τσερκέζοι,  υπήρξαν μια από τη μεγαλύτερες πληγές της  Θράκης διαχρονικά. Και άλλοτε σε αυτό το ιστολόγιο  αναφερθήκαμε στην κακοποιό δράση τους ειδικότερα κατά τον 19ο αιώνα. Ως φυλή, ήταν αυτόχθονες στην ανατολική παρευξείνια περιοχή από τις νότιες ακτές της Αζοφικής έως την πεδιάδα του Κουμπάν στο ΒΔ Καύκασο. Είχαν ασπασθεί τον Μωαμεθανισμό.

Οι σχέσεις τους με τους Ρώσους ήταν πάντα προβληματικές και το γεγονός αυτό οδήγησε σε μεγάλες μετοικεσίες Τσερκέζων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ιδίως κατά τον 19ο αιώνα.          

Η παρουσία τους στα Βαλκάνια και την Τουρκία, υπήρξε παράγοντας αστάθειας. 

Παρασκευή 28 Αυγούστου 2020

Τα έκλεψαν από τη Θράκη, τα πουλούσαν στην αγορά του Βόλου, το 1878!!!

*Απόσπασμα ανταπόκρισης του Καρλ ΄Ογλ, αναδημοσιευμένο στην "Κλειώ" της Τεργέστης





*Αιμόφυρτα ψέλλια,

όπλα και προβασκάνια!!!




Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης



Το 1878 ήταν μια δύσκολη χρονιά για την Οθωμανική Αυτοκρατορία, καθώς ο ρωσοτουρκικός πόλεμος, που άρχισε την προηγούμενη χρονιά, οδήγησε στην επώδυνη ήττα των Τούρκων, διέψευσε τις ελπίδες των αλύτρωτων Ελλήνων και εξέθρεψε τον εθνικισμό των Βουλγάρων.

Το ελληνικό κράτος, μικρό και αδύναμο, ταλαιπωρούμενο από πλείστα εσωτερικά προβλήματα, δεν κινήθηκε επιθετικά για να επιτύχει εδαφικά κέρδη, παρά τις τοπικές εξεγέρσεις των αλύτρωτων σε Θεσσαλία, Μακεδονία και Κρήτη. Η κυβέρνηση των Αθηνών παρά τις ρωσικές προτροπές να κινηθεί κατά της Τουρκίας, εμφανίζονταν διστακτική. Μοναδική κίνηση ήταν του στρατηγού Σκαρλάτου Σούτσου που μετακίνησε στρατιωτικές δυνάμεις από τη Χαλκίδα προς τα σύνορα της Μελούνας, δηλαδή την περιοχή της Λαμίας.

Οι εξελίξεις στη Θεσσαλία είχαν αρχικά κάποια επιτεύγματα, καθώς οι επαναστάτες του Πηλίου κατόρθωσαν να επικρατήσουν και να απωθήσουν τους Οθωμανούς, οι οποίοι τελικά κάλεσαν σε επικουρία ατάκτους Αλβανούς, αλλά μετέφεραν και δικά τους στρατεύματα από τη Θράκη, μετά την ήττα τους.

Στο Πήλιο, μετέβη τότε ο Άγγλος δημοσιογράφος των “Τάιμς” Καρλ Όγλ, ο οποίος με πολλές ανταποκρίσεις του μετέφερε στο ευρωπαϊκό κοινό την ατμόσφαιρα του επαναστατημένου Πηλίου. Προικισμένος με εξαιρετικές αφηγηματικές ικανότητες, έδωσε ολοζώντανες εικόνες, από τον επαναστατικό οργασμό, που επικρατούσε στο βουνό των Κενταύρων.

Κυριακή 2 Αυγούστου 2020

1878: Η απόπειρα δολοφονίας του Μητροπολίτη Σμύρνης Μελέτιου

*Το εμβληματικό καμπαναριό της Αγίας Φωτεινής Σμύρνης






Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης




    Ήταν μεσημέρι της 15ης Σεπτεμβρίου 1878, όταν μια απαίσια είδηση, που διέσχισε αστραπιαία τους δρόμους και τα σοκάκια, κατατάραξε τη Σμύρνη και τους Σμυρνιούς. Αποπειράθηκαν να σκοτώσουν το δεσπότη Μελέτιο!!!
    Τι είχε συμβεί στο μητροπολιτικό μέγαρο;
    Ένας πολίτης ονόματι Γεώργιος Σβέτσος, προσήλθε στη μητρόπολη, συνοδευόμενος από τρία άλλα άτομα και ζήτησε να εκδοθεί μία άδεια γάμου, με βάση μία επιστολή από το Βουτζά, με ημερομηνία 15 Αυγούστου 1878, που την υπέγραφε ο αρχιμανδρίτης Νικόδημος.
    Ο αρχιμανδρίτης ζητούσε να δοθεί στον προσκομίζοντα την επιστολή Γεώργιο Σβέτσο μια άδεια γάμου για να συζευχθεί ο Χαράλαμπος Ιω. Σεΐζης την Πολυξένη θυγατέρα Τζαννή. Αμφότεροι θα τελούσαν πρώτο γάμο, ο οποίος θα γίνονταν εντός της Σμύρνης, από όποιον ιερέα θα επέλεγαν οι μελλόνυμφοι.
    Ο μητροπολίτης Μελέτιος υποψιάσθηκε ότι κάτι δεν πάει καλά, γιατί η επιστολή ήταν γραμμένη προ ενός μηνός και γιατί οι μελλόνυμφοι αν και κάτοικοι Βουτζά θα πήγαιναν να τελέσουν γάμο στη Σμύρνη. Και έχοντας υπόψη του... κάποια προηγούμενα, που είχε ο δεσπότης με τον Σβέτσο, ζήτησε να προσέλθουν αυτοπροσώπως στη μητρόπολη οι μελλόνυμφοι.

Πέμπτη 28 Μαΐου 2020

Η Ρωσική κατοχή στο Διδυμότειχο, το 1878

*Το Διδυμότειχο του 1898





*Γνωστή ως "Δεύτερη Ρωσία"
*Άγνωστη επιστολή των ιερέων
*Καταστροφές χωριών 
από τους Τούρκους






Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης



Ο ρωσοτουρκικός πόλεμος του 1878 είναι γνωστό και γενικώς αποδεκτό, ότι έθαψε όλες τις ελπίδες, που μπορούσαν να έχουν οι υπόδουλοι Έλληνες για την απελευθέρωση από τους Ρώσους. Αντίθετα μάλιστα, όταν οι Ρώσοι κατέλαβαν τη Θράκη, η κατάσταση εκτραχύνθηκε γιατί άρχισαν να στηρίζουν απροκάλυπτα τη βουλγαρική κυριαρχία με κάθε μέσον θεμιτό και αθέμιτο.
Η ρωσική κατοχή, γνωστή στους παλαιούς ως "Δεύτερη Ρωσία" γιατί υπήρξε ρωσική κατοχή και το 1829, είχε τις συνέπειές της και στο Διδυμότειχο, όπου οι Βούλγαροι προσπαθούσαν να αποσπάσουν χωριά της περιοχής και να τα εντάξουν στην δική τους σχισματική εκκλησία.
Το Διδυμότειχο κατελήφθη από τους Ρώσους τις πρώτες μέρες του Ιανουαρίου 1878 και φαίνεται πώς αποτέλεσε έδρα σημαντική στρατιωτικής δύναμης. Οι Ρώσοι μπήκαν στο Διδυμότειχο ημέρα Πέμπτη, στις 8 το βράδυ. Σύμφωνα μάλιστα με δημοσίευμα της εφημερίδας της Κωνσταντινούπολης "Βυζαντίς" (27 Ιανουαρίου 1878) ένα απόσπασμα Ρώσων εκστράτευσε στη συνέχεια εναντίον του Δεδέαγατς (Αλεξανδρούπολη) όπου κατέσχεσε 140 σιδηροδρομικά βαγόνια και τρεις ατμάμαξες. Κατά τον "Νεολόγο" φαίνεται πώς η κάθοδος των ρωσικών στρατευμάτων γίνονταν παράλληλα προς το Διδυμότειχο και το Λουλέ Μπουργκάς και προ της υπογραφής της προκαταρκτικής συμφωνίας ανακωχής.

Κυριακή 17 Μαΐου 2020

Η επανάσταση των Πομάκων κατά των Ρώσων, το 1878

*Δημόσιος απαγχονισμός Βούλγαρου αντάρτη (χαϊντούτ) το 1877 σε δρόμο της Αδριανούπολης






*Εξέγερση από το Νευροκόπι, 
έως "δυσμόθεν του Διδυμοτείχου"
*Οι αείποτε μνήμονες 
της ελληνικής αυτών καταγωγής
*Αγγλικό ενδιαφέρον για Πομάκους





Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης



Πολλές πτυχές της ιστορίας της Θράκης διαχρονικά, δεν έχουν μελετηθεί επαρκώς και δεν έχουν φωτισθεί επιστημονικά. Μία από τις πτυχές αυτές, αφορά τους Πομάκους και τον απελπισμένο αγώνα τους εναντίον των Βουλγάρων και των Ρώσων κατά τον ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1878, που τερματίσθηκε με τη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου η οποία υπεγράφη το Μάρτιο του 1878 και τα πολιτικά της αποτελέσματα ανεστάλησαν με το συνέδριο του Βερολίνου το καλοκαίρι του ίδιου έτους.
Μία ασύμμετρη και απρόβλεπτη εξέλιξη για τους Ρώσους νικητές σημειώθηκε, εξαιτίας της στάσης των Βουλγάρων, που ξαφνικά άρχισαν να συμπεριφέρονται ως κατακτητές και να κακοποιούν Έλληνες και Μουσουλμάνους.  
Πολλοί Τούρκοι, όταν τα Ρωσικά στρατεύματα άρχισαν να προσεγγίζουν τα εδάφη της Θράκης, θέλοντας να αποφύγουν την εκδικητικότητα των Βουλγάρων, όσοι μάλιστα δεν μπόρεσαν να καταφύγουν στην Κωνσταντινούπολη επειδή κόπηκε η σιδηροδρομική επικοινωνία, ανέβηκαν στα απρόσιτα ορεινά χωριά της Ροδόπης. Εκεί Πομάκοι, αλλά και ξεσπιτωμένοι Τούρκοι καθώς και λιποτάκτες, δημιούργησαν ένα ενιαίο μέτωπο κατά των Ρώσων και Βουλγάρων.

Σάββατο 18 Απριλίου 2020

Αδριανούπολη 1878: "Ρουσλάρ γκελίορ"!!!!
































*Ρώσοι κατακτητές επισκέπτονται το τέμενος Σουλτάν Σελήμ





Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης



Η Αδριανούπολη, η μητρόπολη του Θρακικού Ελληνισμού, κατά την ιστορική διαδρομή της, υπήρξε στόχος ποικίλων κατακτητών. Η αίγλη που είχε αποκτήσει κατά τη διάρκεια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, η σπουδαία γεωστρατηγική της θέση στη συμβολή τριών ποταμών, η άκρως παραγωγική περιφέρειά της την είχαν καταστήσει αντικείμενο του πόθου βαρβάρων κατακτητικών φύλων. με αποτέλεσμα να πολλές ιστορικές πολιορκίες και κατακτήσεις.
Σημαντική ήταν η κατάκτησή της από τους Ρώσους κατά τον ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1878, όταν οι Ρώσοι έφτασαν έως τα πρόθυρα της Κωνσταντινούπολης, αναγκάζοντας τους Τούρκους να υπογράφουν την συνθήκη του Αγίου Στεφάνου.  
"Η Αδριανούπολις υπήρξεν επί χιλίους περίπου ενιαυτούς, το μήλον της έριδος απάντων των εγχωρίων και ξένων λαών, όσοι αλληλοδιαδόχως επέδραμον εις την χερσόνησον του Αίμου. Την αυτήν και η Φιλιππούπολις υπέστη τύχην" είχε γράψει τον Ιανουάριο του 1878 ο "Νεολόγος" της Κωνσταντινούπολης.

Κυριακή 2 Φεβρουαρίου 2020

Ο Ρωσοτουρκικός πόλεμος του 1878 στο Σκοπό Ανατολικής Θράκης

*Ο συγγραφέας Αναστάσιος Βαλιούλης, από το Σκοπό της Ανατολικής Θράκης







          Με αφορμή το άρθρο μου «Η Θράκη στον ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1878» ο κ. Βασίλης Σακελλαρίδης από τη Θεσσαλονίκη, είχε την καλοσύνη να μου στείλει ένα απόσπασμα από το βιβλίο του παππού του Αναστάσιου Βαλιούλη "Ο διωγμός των Σκοπιανών Ανατολικής Θράκης" (σήμερα επικρατεί ο όρος Σκοπηνών για τους κατοίκους της ελληνικής κοινότητας Σκοπού, πλησίον των Σαράντα Εκκλησιών).
Το απόσπασμα αφορά περιστατικά εκείνου του ρωσοτουρκικού πολέμου και δείχνει ανάγλυφα τα δεινά των Ελλήνων, που βρέθηκαν ανάμεσα στις μυλόπετρες της Ρωσίας και της Τουρκίας.

Έκρινα ότι το κείμενο αυτό αποτελεί μια αξιόλογη ιστορική πτυχή από τα βάσανα του Ελληνισμού της Θράκης, μια σημαντική αυθεντική μαρτυρία. Για το λόγο αυτό το αναρτώ σ’ αυτή την ιστοσελίδα.  Για να γνωρίζει η νέα γενιά των Θρακών….


Από το βιβλίο του Αναστάσιου Βαλιούλη


....Ότε αργότερον εκηρύχθη ο Ρωσσοτουρκικός πόλεμος του 1877-78 και αι πρώται μάχαι απέβησαν υπέρ των Ρώσσων, η Τουρκία, καταπατούσα τα προνόμια μας, προέβη εις την στρατολόγησιν των Ελλήνων υπηκόων της (ραγιάδων) δια των οποίων ήλπιζε να αντιμετώπιση νικηφόρως τους Ρώσσους. Εστρατολογήθησαν και εξωπλίσθησαν τότε και οι Σκοπιανοί, οι οποίοι τελείως αγύμναστοι όντες επρόκειτο να αποσταλώσιν αμέσως εις το μέτωπον του Δουνάβεως. Πολλοί δε από τους στρατολογηθέντας Σκοπιανούς διωρίσθησαν τσαούσηδες καθώς και ο πατέρας μου. Επί μίαν δε εβδομάδα οι στρατολογηθέντες Σκοπιανοί τίποτε άλλο δεν έκαμνον ειμή μόνον να τρώγουν, να πίνουν, να διασκεδάζουν και ένοπλοι να περιφέρωνται εις τους δρόμους του Σκοπού, αναμένοντες την ώραν της δια το πολεμικόν μέτωπον αναχωρήσεώς των. Ένας μάλιστα από αυτούς, ο Λουλούδης Αντ. Παύλογλου, καθώς διηγούντο οι συστρατιώται του, ωμολογούσε δε αργότερον και ο ίδιος εις εμέ, εισερχόμενος εις την πατρικήν του οικίαν, άφηνε το γιαταγάνι του να σύρεται θορυβοδώς επάνω εις το λιθόστρωτον της αυλής φωνάζων εις την μητέρα του: «μάνα τουρκιάς μυρίζω κάνε μιλίνα (γλυκεία πήτα) να φάγω, φεύγω στον πόλεμο και δεν θα με ξαναϊδής».

Παρασκευή 31 Ιανουαρίου 2020

Η Θράκη και ο ρωσοτουρκικός πόλεμος του 1878

*Απεικόνιση του ρωσοτουρκικού πολέμου του 1878



«Αρχίνισε ο πόλεμος, έρχονται και οι Ρώσοι,
φεύγει ο τούρκικος στρατός, χαλάει η Ρωμυλία, 
κι ο κόσμος πήρε είδηση, φεύγουνε στα μπαλκάνια».
  
Δημοτικό τραγούδι της Βόρειας Θράκης






Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης




          Μια από τις εντελώς άγνωστες πτυχές της Θρακικής Ιστορίας, αφορά την εποχή του Ρωσοτουρκικού  πολέμου του 1878. Τότε οι κάτοικοι της Θράκης βρέθηκαν ανάμεσα στις μυλόπετρες των αντιμαχόμενων Ρώσων και Τούρκων, αλλά και ανάμεσα στις μυλόπετρες Βουλγάρων και Τούρκων.
          Η θέση των Θρακών κατέστη δυσχερής όταν οι Ρώσοι κατανικώντας τους Τούρκους, διέβησαν με υπεράνθρωπες προσπάθειες και φονικές μάχες την οροσειρά του Αίμου κατέκλυσαν τα εδάφη της Βόρειας Θράκης, στη συνέχεια μπήκαν στην Αδριανούπολη, κατέλαβαν την Δυτική Θράκη και βάδιζαν ολοταχώς προς την Κωνσταντινούπολη.
          Γνωρίζουμε ότι η προέλαση αναχαιτίσθηκε μόνο όταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία υπέγραψε την συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, με βαρείς και υποτιμητικούς όρους, ενώ οι Ρώσοι δημιουργούσαν τη λεγόμενη «Μεγάλη Βουλγαρία».
Ο Ρωσοτουρκικός πόλεμος του 1878 έθαψε όλες τις ελπίδες, που μπορούσαν να έχουν οι Έλληνες για απελευθέρωση από τους Ρώσους το λεγόμενο «ξανθό γένος». Αντίθετα η κατάσταση εκτραχύνθηκε όταν οι Ρώσοι κατέλαβαν τη Θράκη και άρχισαν να στηρίζουν τη βουλγαρική παρουσία, με κάθε μέσον θεμιτό και αθέμιτο.
          Για την ταχύτητα της προέλασης των Ρώσων η «Νέα Εφημερίδα της Τεργέστης» έγραφε στις αρχές Ιανουαρίου μετά τη διάβαση της Πλεύνας:
«Εις την Φιλιππούπολιν και  εις την Αδριανούπολιν, εις την καρδίαν της Μακεδονίας, εις τα πρόθυρα της Καλλιπόλεως, η προέλασίς των δεν είναι πλέον πορεία, αλλά πτήσις. Αι σπουδαιόταται μεγαλοπόλεις, τα κραταιότατα προπύργια του κράτους πίπτουσιν  αμαχητί ενώπιόν των και η Τουρκία ομοιάζει προς ανυπεράσπιστον πτώμα, όπερ σπαράσσουσιν ανηλεώς οι γαμψώνυχες του δικεφάλου αετού».

Τρίτη 3 Δεκεμβρίου 2019

Μια περιγραφή των Πομάκων, σε εφημερίδα των Αθηνών, του 1878


*Πομάκοι του χωριού Χλόη Ροδόπης, σε φωτογραφία του 1960 περίπου.






Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης




          Το καλοκαίρι του 1878 ήταν κρίσιμο για ολόκληρη τη Θράκη, αλλά και για τους Πομάκους ιδιαίτερα. Είχαν νικήσει οι Ρώσοι στον Ρωσοτουρκικό πόλεμο που είχε αρχίσει το 1877 και επέβαλαν στους Τούρκους δυσμενείς όρους με τη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου. Οι όροι όμως ήταν δυσμενέστατοι και για τους Έλληνες της Θράκης, γιατί οι Ρώσοι, παρέδωσαν τη Θράκη και τη Μακεδονία στους Βουλγάρους, δημιουργώντας τη "Μεγάλη Βουλγαρία". Τη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου ανέτρεψε το συνέδριο του Βερολίνου. Μέχρις ότου ομαλοποιηθεί κατά κάποιο τρόπο η κατάσταση, οι Πομάκοι έζησαν δύσκολες στιγμές.
           Όταν οι Ρώσοι διέβησαν τη στενωπό της Πλέβνας και κατέβαιναν νοτιότερα, πολλοί Τούρκοι, ενόψει της προσέγγισης των Ρωσικών στρατευμάτων, θέλοντας να αποφύγουν την εκδικητικότητα των Βουλγάρων, όσοι μάλιστα δεν μπόρεσαν να καταφύγουν στην Κωνσταντινούπολη επειδή κόπηκε η σιδηροδρομική επικοινωνία, ανέβηκαν στα απρόσιτα ορεινά χωριά της Ροδόπης. Εκεί Πομάκοι, ξεσπιτωμένοι Τούρκοι και λιποτάκτες, δημιούργησαν ένα ενιαίο μέτωπο κατά των Ρώσων και των Βουλγάρων. Το πρώτο πράμα που έκαναν ήταν να κλείσουν τις διαβάσεις προς την ορεινή Ροδόπη. Αρχικά, οι αρχές κατοχής δεν έδωσαν καμιά σημασία. Όταν υπεγράφη η Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, οι Τούρκοι πίστεψαν στις διαβεβαιώσεις των Ρώσων ότι δεν κινδυνεύουν, δέχθηκαν τις αρχές κατοχής και μάλιστα αφοπλίσθηκαν. Όταν όμως απομακρύνθηκαν οι Ρώσοι βάσει των αποφάσεων του συνεδρίου του Βερολίνου, άρχισαν οι επιθέσεις των Βουλγάρων. Μόλις έμαθαν όσοι βρίσκονταν ψηλά στα ορεινά τι έπαθαν οι Τούρκοι που δήλωσαν υποταγή, αμέσως αποφάσισαν να αντισταθούν με κάθε μέσον. Έκλεισαν πάλι τις διαβάσεις και τις στενωπούς της Ροδόπης και απαντούσαν με πυρά, όταν οι Ρώσοι προσπαθούσαν να περάσουν από τις εμπροσθοφυλακές τους, που πρέπει να εκτείνονταν σε μέτωπο 80 χιλμ. Στη Δράμα μάλιστα, σε μυστικές συγκεντρώσεις διακήρυξαν από τις 7 Μαρτίου, «πως προτιμώσι να τεθώσιν υπό το σκήπτρον του βασιλέως των Ελλήνων και μείνωσιν ευχαρίστως εις τας εστίας των, παρά υπό τον Βούλγαρο Ηγεμόνα...».

Τετάρτη 30 Ιανουαρίου 2019

Χρήστος Κιογλής: Φωτογράφιζε την Ιστορία, συμμετέχοντας σ’ αυτήν

*Το τέλος μιας πορείας αγώνων. Ο Χρήστος Κιογλής, ως εκπρόσωπος των αναπήρων πολέμου καταθέτει στεφάνι...





Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης


                Ο Χρήστος Κιογλής, υπήρξε ένας από τους ιστορικούς φωτογράφους του Διδυμοτείχου. Ευτύχησε να ζήσει όλα τα μεγάλα συμβάντα της εποχής του από το 1940 έως το 1957, που έφυγε από τη ζωή. Ατύχησε, γιατί απέκτησε μια μόνιμη αναπηρία από τις κακουχίες των πολέμων, που όμως δεν τον κατέβαλε.  Ήμουνα μικρό παιδί, που τον έβλεπα να φωτογραφίζει στην πόλη μας, σε καιρούς ειρήνης πλέον, αεικίνητος παρά την αναπηρία του, παρελάσεις, γιορτές, γάμους, βαπτίσεις, ποδοσφαιρικούς αγώνες κ.λπ. Αγαπητός και με ένα μόνιμο χαμόγελο.
                Γεννήθηκε στο Διδυμότειχο το 1918 και όταν μεγάλωσε στράφηκε προς το επάγγελμα αρχικά του μηχανουργού. Τελείωσε μόνο το Δημοτικό  και κατατάχτηκε το 1939 στο στρατό για να υπηρετήσει τη θητεία του.  Έζησε την κατάρρευση του μετώπου το 1941 και επέστρεψε στο μέρος που γεννήθηκε. Και όπως τα έφερε η τύχη, τελικά απολύθηκε... το 1945!!!

Τρίτη 18 Δεκεμβρίου 2018

Η μάχη του βοεβόδα Πέτκο με τους Πομάκους, το 1877 στην Πλαβού

*Η εκκλησία του Αγίου Παντελεήμονος στο βάθος, με το πέτρινο περιτοίχισμά της. Οι Βούλγαροι έχουν ανεγείρει και τον ανδριάντα του βοεβόδα Πέτκο







Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης



Η Πλαβού, που σήμερα ανήκει στην Βουλγαρία, υπήρξε μια δυναμική κωμόπολη με ακμαίους  Έλληνες κατοίκους, οι οποίοι υπέστησαν τη μοίρα όλων των Ελλήνων και βρέθηκαν κατά διαστήματα πρόσφυγες, διασκορπισμένοι σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας. Το όνομά της λέγεται ότι το οφείλει στο γεγονός, ότι το μισό χωριό ήταν στο πλάι του βουνού. Σήμερα ονομάζεται Πελεβούν. Βρίσκεται στην περιφέρεια του Χασκόβου.
Ο βοεβόδας Πέτκο, υπήρξε Βούλγαρος εθνικιστής, επαναστάτης και λησταντάρτης, ο οποίος έδρασε στη Θράκη κυρίως μετά το 1861. Είχε γεννηθεί στο χωριό Ντογάν Χισάρ (σήμερα Αισύμη κοντά στην Αλεξανδρούπολη) και πέθανε το 1900 στη Βάρνα, καταδιωκόμενος ως ρωσόφιλος από την κυβέρνηση Σταμπούλωφ.
Η Πλαβού με πλούσια ιστορία, συνδέθηκε με τον βοεβόδα Πέτκο το 1878, όταν την περιοχή κατείχαν οι Ρώσοι, που νίκησαν την Οθωμανική Αυτοκρατορία και την υποχρέωσαν να υπογράψει τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου. 

Κυριακή 27 Ιουλίου 2014

1878: Οι Αλεξανδρουπολίτες προς το Συνέδριο του Βερολίνου...

*Το Δεδέαγατς, η σημερινή Αλεξανδρούπολη, σε καρτ ποστάλ του 1898


*Ένα σημαντικό 
και αδημοσίευτο ντοκουμέντο 
από την ιστορία 
της Αλεξανδρούπολης 




Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης



          Ένα σημαντικό και αδημοσίευτο ντοκουμέντο από την ιστορία της Αλεξανδρούπολης, υπάρχει στο Ιστορικό Αρχείο του υπουργείου Εξωτερικών.
          Οι κάτοικοι του άσημου ακόμα Δεδέαγατς, με συγκινητικό ζήλο, όταν επήλθε η ρωσική κατοχή της περιοχής μετά τον ρωσοτουρκικό πόλεμο του1878, ζήτησαν με υπογραφές των προκρίτων, να μην υπαχθούν υπό Βουλγαρική διοίκηση, όταν διαπίστωσαν, ότι οι Ρώσοι μετά τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου, επιχειρούν να αποκαταστήσουν τους Βουλγάρους, ως επικυρίαρχους της περιοχής. Οι εκκλήσεις τους έφθασαν έως και στο Συνέδριο του Βερολίνου.
          Ας δούμε όμως το ιστορικό περίγραμμα της εποχής για να κατανοήσουμε καλύτερα τα γεγονότα εκείνων των ημερών.

Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2012

ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΜΠΑΣΔΕΚΗ: ΜΙΑ ΞΕΧΑΣΜΕΝΗ ΗΡΩΙΔΑ ΤΟΥ ΠΗΛΙΟΥ

*Η Μαργαρίτα Μπασδέκη, σε φωτογραφία στο Εθνικό Ημερολόγιο του Σκόκου, το 1897.

*Πέθανε παράλυτη,
Ζώντας με ένα βοήθημα
τριάντα δραχμών.


Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

Η επανάσταση του Πηλίου, ήταν μια ακόμη απόπειρα των αλύτρωτων Ελλήνων, να απελευθερωθούν από τον Τουρκικό ζυγό.
Όταν ξέσπασε ο ρωσοτουρκικός πόλεμος τον Απρίλιο του 1877, πολλοί πίστεψαν, πως ήρθε η πολυπόθητη στιγμή της απελευθέρωσης. Έτσι, άρχισαν να σχηματίζονται από τους κατοίκους του Πηλίου, αλλά και εθελοντές που έρχονταν από την κυρίως Ελλάδα (της Μελούνας τότε…) ένοπλα σώματα.

Τετάρτη 28 Δεκεμβρίου 2011

ΕΝΑΣ ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ ΜΕ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΕΣ!!!

*Ο περίφημος πίνακας του Νικολάου Ορλώφ

Γράφει  ο Παντελής Στεφ, Αθανασιάδης

Οι φουστανελοφόροι βουλευτές, ήταν πάντα ένα προσφιλές θέαμα και θέμα. Ορισμένοι κατάλοιπα της Επανάστασης του 1821, δεν αποχωρίσθηκαν την εθνική ενδυμασία και δεν προσχώρησαν ποτέ στην μετεπαναστατική μόδα της λεγόμενης φράγκικης φορεσιάς. 
Ωστόσο φουστανελοφόροι βουλευτές υπήρχαν στα ύστερα χρόνια, έως τα τέλη του 19ου αιώνα, αρχές του 20ου αιώνα.
Εικαστικά, ο γνωστότερος φουστανελοφόρος βουλευτής είναι ο Στριφτόμπολας, που απεικονίζεται στον περίφημο πίνακα του ζωγράφου Νικολάου Ορλώφ, ο οποίος ανήκει στην Ιστορική και Εθνολογική Εταιρεία της Ελλάδας, από δωρεά του Κωνσταντίνου Ελευθερουδάκη, τη δεκαετία του 1930.

Τετάρτη 8 Δεκεμβρίου 2010

ΟΙ ΥΠΟΔΟΥΛΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ "ΠΛΗΡΩΝΑΝ" ΤΟΥΣ ΠΟΛΕΜΟΥΣ ΤΩΝ ΟΘΩΜΑΝΩΝ- ΑΡΘΡΟ 3ο

 *Τούρκοι αξιωματικοί

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

         Μια από τις μεγαλύτερες και αιματηρότερες επιθέσεις Κιρκασίων σημειώθηκε στη Βιζύη, μόλις υποχώρησαν οι Τούρκοι υπό τον στρατηγό Μεχμέτ Αλή Πασά, προ των προελαυνόντων Ρώσων. Έχουν καταγραφεί φόνοι, βιασμοί γυναικών, διαρπαγές, βεβηλώσεις ναών, και πυρπόληση της Μητρόπολης.
          Οι ορδές των Κιρκασίων μετά τη Βιζύη πήγαν στα χωριά Άγιος Γεώργιος, Άγιος Ιωάννης, Πινακά, Τζακλί, Καβάκι, Σεράγι, Γιοβαλί, Μαγκριώτισσα, Άσβουγα κλπ. όπου συνέχισαν το ληστρικό τους έργο.
          Όμως ένα πραγματικό ολοκαύτωμα συνέβη με τους ατυχείς κατοίκους του χωριού Άγιος Γεώργιος. Περίπου 1.000 άτομα κατέφυγαν σε μια σπηλιά στην τοποθεσία Καρά Ντερέ. Οι Κιρκάσιοι ανακάλυψαν το κρησφύγετό τους, αλλά δεν μπορούσαν να συλλάβουν τους έγκλειστους Χριστιανούς επειδή εκείνοι αντιστέκονταν σθεναρά. Η εφημερίδα «Παλιγγενεσία» των Αθηνών τη 1 Φεβρουαρίου 1878, δημοσιεύει μια συνταρακτική ανταπόκριση, σύμφωνα με την οποία οι Κιρκάσιοι κατέφυγαν σε ένα πανούργο και βάρβαρο τέχνασμα. Άνοιξαν με μοχλούς τρύπες στο θόλο της σπηλιάς και έριξαν μέσα θειάφι και πίσσα. Μετά άρχισαν να πυροβολούν. Το μίγμα πήρε φωτιά και οι ατυχείς Χριστιανοί πέθαναν από ασφυξία. Γλίτωσαν μόνο 18 άτομα.






LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...