Η εκκένωση της Αν. Θράκης το 1922: Φρικώδης…

*Η θλιβερή εκκένωση της Ανατολικής Θράκης

*Η μέγιστη αδικία εις βάρος της Θράκης

*Η λέξη φρίκη κυριαρχούσε στα ρεπορτάζ

*Από παντού αισχροκέρδεια

*Βροχή, λάσπη και χαλάζι

*Η «κηδεία» της Ανατολικής Θράκης

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                «Η εικών των μετακινουμένων πληθυσμών είναι φρικώδης. Η βροχή πίπτει ραγδαία από διημέρου, καθιστώσα τας οδούς αδιαβάτους και ευρούσα όλους τους πληθυσμούς εν υπαίθρω». («Νέα Αλήθεια» 6 Οκτωβρίου 1922).  Αυτή είναι μια λιτή δημοσιογραφική ολιγόλογη περιγραφή του φοβερού δράματος, που έζησαν οι Ανατολικοθρακιώτες, όταν εκόντες άκοντες διατάχθηκαν να εκκενώσουν τις πανάρχαιες εστίες τους, στις οποίες άνθισε ο Ελληνισμός από τα προϊστορικά χρόνια.

                Το μεγάλο κακό άρχισε από τα Μουδανιά.  Ήδη η διάσκεψη των Μεγάλων Δυνάμεων στα Μουδανιά, Στις 28 Σεπτεμβρίου 1922, με την Ελλάδα απούσα, είχε προδιαγράψει λίγες μέρες νωρίτερα την τύχη της Ανατολικής Θράκης. Παραχώρηση στους Τούρκους, που δεν πολέμησαν καθόλου, όταν την απελευθέρωσαν οι Έλληνες τον Ιούλιο του 1920. Ούτε πολέμησαν για να την ανακαταλάβουν. Στις 21 Σεπτεμβρίου 1922, ήδη η εφημερίδα «Πολιτεία» έγραφε ότι ο Ελευθέριος Βενιζέλος σε συνομιλία που είχε στο Λονδίνο με τον Βρετανό υπουργό Εξωτερικών λόρδο Κώρζον «επείσθη ότι η θυσία της Θράκης είναι μοιραία».

                Η Αθήνα ζούσε σε καθεστώς αλλοφροσύνης. Είχε προηγηθεί η Μικρασιατική Καταστροφή στα τέλη Αυγούστου 1922. Είχε εκραγεί η επανάσταση των Γονατά- Πλαστήρα. Η χώρα πλημμύρισε από τους πρόσφυγες της Μικράς Ασίας. Οι επαναστάτες ετοιμάζονταν να δικάσουν τους υπαίτιους της τρομερής ήττας. Τα πάθη που προκάλεσε ο Εθνικός Διχασμός εξημμένα. Αυτή την ατμόσφαιρα θα επιχειρήσουμε να δούμε μέσα από τα δημοσιεύματα του Τύπου, όσο και αν η δημοσιογραφική κάλυψη της απώλειας της Ανατολικής Θράκης υπήρξε ελλειμματική.

Ο θάνατος του ευέλπιδος Ρωσέττη στο Μπιζάνι, το 1912

*Ο Σκαρλάτος Ρωσέττης

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Ίσως η καλύτερη εποχή της ελληνικής αστικής τάξης, είναι τα πρώτα χρόνια του 20 αιώνα. Είναι η εποχή της κοινωνικής και οικονομικής ανόδου της, αλλά κυρίως είναι η εποχή, που η τάξη αυτή έδειξε τα καλύτερα δείγματα του πατριωτισμού και της αυτοθυσίας της.

                Υπάρχουν ηχηρά παραδείγματα, που αποδεικνύουν αυτόν τον ισχυρισμό. Έχουν καταγραφεί από την ιστορία ή έχουν αποτυπωθεί ανεξίτηλα στη συλλογική εθνική μνήμη. Μέγιστο παράδειγμα είναι η αυτοθυσία του Παύλου Μελά, γόνου καλής οικογένειας, που έδωσε τη ζωή του στον αγώνα για την απελευθέρωση της Μακεδονίας.

Ο τελευταίος νεκρός αξιωματικός στη Μικρά Ασία

*Ο Δημήτριος Χατζίσκος, σε φωτογραφία του 1912, σημαιοφόρος τότε.

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Θεωρήθηκε, ο τελευταίος νεκρός αξιωματικός της άτυχης Μικρασιατικής Εκστρατείας. Πρόκειται για τον πλωτάρχη του Πολεμικού Ναυτικού Δημήτριο Χατζίσκο, που οι φίλοι και γνωστοί του τον αποκαλούσαν με το χαϊδευτικό Τάκης.  Ο Τάκης Χατζίσκος γεννήθηκε το 1888 στο Μαυρίλο, ανάμεσα στη Λαμία και το Καρπενήσι. Ανήκε στη μεγάλη οικογένεια των Χατζίσκων, η οποία πρόσφερε πολλά στην πατρίδα (Δημήτριος Χατζίσκος, αγωνιστής του 1821 και Πρόεδρος Βουλής το 1848 και το 1871, Νικόλαος Χατζίσκος Πρόεδρος Βουλής 1903-1904) .

Στο Πολεμικό Ναυτικό όπου κατετάγη το 1908, ο Τάκης Χατζίσκος είχε την εκτίμηση των συναδέλφων του, για τον ευθύ χαρακτήρα του, την καθαρότητα των ιδεών του, την φιλοπατρία του, αλλά και την πολεμική του δράση. Πήρε μέρος στους Βαλκανικούς Πολέμους και στις κατοπινές πολεμικές εμπλοκές της χώρας μας ως το θάνατό του 1922.

Ο θάνατος του ταγματάρχη Παπαδήμα το 1912, παράδειγμα θάρρους

*Ο ηρωικός ταγματάρχης Αγησίλαος Παπαδήμας

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Στις στρατιωτικές σχολές, αλλά και στην εκπαίδευση ακόμα των νεοσυλλέκτων πάντα ετίθετο  το δίλημμα. Σε μια μάχη εκ του συστάδην ο επικεφαλής αξιωματικός πρέπει να μπαίνει μπροστά για να ενθαρρύνει τους άνδρες του ή πρέπει να τους ακολουθεί για να μπορεί να διευθύνει την κίνησή τους αποφασιστικά; Διότι και η απώλεια του επικεφαλής στη διάρκεια της μάχης, μπορεί να κρίνει την έκβασή της προς το χειρότερο.

                Για το ζήτημα αυτό εκφράστηκαν πολλές απόψεις κατά καιρούς. Προσωπικά δεν έχω καταλήξει οριστικά. Πιστεύω ότι οι εκάστοτε συνθήκες της μάχης διαμορφώνουν κάθε φορά την απόφαση του επικεφαλής αξιωματικού ή και υπαξιωματικού. Και κυρίως οι εποχές, γιατί σήμερα η δραστικότητα των όπλων, δεν επιτρέπει άσκοπους ηρωισμούς.

                Το δίλημμα αυτό ήταν πάντοτε προ οφθαλμών, κυρίως των κατώτερων αξιωματικών, που ηγούντο δυνάμεων επίθεσης (λόχοι, διμοιρίες) σε παλαιότερες εποχές. Σήμερα έχουν αλλάξει οι συνθήκες των πολεμικών συγκρούσεων.

                Σε παλαιότερους πολέμους έχουμε πολλά παραδείγματα ηρωικών θανάτων αξιωματικών, που με την αυταπάρνησή τους έγραψαν δοξασμένες σελίδες στους ελληνικούς πολέμους. Σήμερα θα θυμηθούμε τον ηρωικό θάνατο του ταγματάρχη Αγησίλαου Παπαδήμα, κατά τη διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων.

Mια ιστορική πτήση υδροπλάνου το 1913!!!

*Το υδροπλάνο των Μουτούση- Μωραϊτίνη

*Η πρώτη διεθνώς επιχείρηση 

αεροναυτικής συνεργασίας

ήταν ελληνική.

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Οι Βαλκανικοί πόλεμοι, που πραγματικά δόξασαν την Ελλάδα, και την διπλασίασαν σε έκταση και πληθυσμό, κατέγραψαν και μια άλλη ελληνική πρωτιά, σε διεθνές επίπεδο. Την πρώτη αεροναυτική συνεργασία. Η πρωτιά αυτή οφείλονταν στην τόλμη ενός νεόκοπου αεροπόρου του Μιχαήλ Μουτούση, που πέταξε , με παρατηρητή το σημαιοφόρο Αριστείδη Μωραϊτίνη με υδροπλάνο τύπου Maurice Farman MF7. Ήταν 5 Φεβρουαρίου 1913 (24 Ιανουαρίου με το παλαιό ημερολόγιο). Η Ελλάδα πρωτοπορούσε καθώς ήταν από τις πρώτες και ελάχιστες χώρες στον κόσμο που χρησιμοποίησε τότε το νέο μέσο, το αεροπλάνο, για στρατιωτικούς σκοπούς.

                Ο Μουτούσης, υπολοχαγός του Μηχανικού, λίγους μήνες νωρίτερα και συγκεκριμένα το Σεπτέμβριο του 1912 ήταν στη Γαλλία, όπου εκπαιδεύονταν ως πιλότος μαζί με τους  Δημήτριο Καμπέρο, υπολοχαγό του Πυροβολικού, Πανούτσο Νοταρά υπίλαρχο και Χρήστο Αδαμίδη, ανθυπίλαρχο. Τότε, με διαταγή του υπουργείου των Στρατιωτικών, ανακλήθηκαν οι πιλότοι αυτοί, για να επανδρώσουν το νεοσύστατο Λόχο Αεροπορίας, ενόψει του προετοιμαζόμενου Βαλκανικού Πολέμου.

Ο πάτερ Γυμνάσιος: Βίος και πολιτεία του

*Ο περίφημος καλόγερος πάτερ Γυμνάσιος

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

Ο καλόγερος που γιάτρευε τον κόσμο με βότανα που μάζευε μόνος του στο βουνό και έφτιαχνε διάφορα ματζούνια με τα οποία γιάτρευε τον κοσμάκη, είναι μια υπαρκτή μυθική μορφή του μεσοπολέμου. Η φήμη του διέτρεξε σχεδόν όλη την Ελλάδα και ο μύθος του διατηρείται ζωντανός ακόμα και στις μέρες μας.

Στα παλαιοβιβλιοπωλεία θα βρείτε ακόμα τις παλαιές εκδόσεις με τις περίφημες 369 συνταγές του, αλλά το βιβλίο δεν το έγραψε αυτός, αφού δεν ήξερε γράμματα! Το βιβλίο το κυκλοφόρησαν διάφοροι, που θέλησαν να εκμεταλλευτούν τη φήμη του.

Στα ραδιόφωνο μπορείτε και σήμερα να ακούσετε το ομώνυμο σατιρικό τραγούδι από τον «Θεσσαλικό Κύκλο» του Γιάννη Μαρκόπουλου σε στίχους Κώστα Βίρβου.

Πρόκειται για τον περίφημο καλόγερο, τον πατέρα Γυμνάσιο τον Λαυριώτη, που αναστάτωσε ολόκληρη την Ελλάδα με τις… βιολογικές θεραπείες που εφάρμοζε.

Μια εξαφανισμένη ταινία για την απελευθέρωση της Δυτ. Θράκης

*Ο πολιτικός διοικητής της Δυτικής Θράκης Χαρίσιος Βαμβακάς στο χωριό Χιρκάς 

(σήμερα Κίρκη) κοντά στην Αλεξανδρούπολη.

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Στις 22 Ιουλίου 1920, σε μια αίθουσα του υπουργείου Εξωτερικών προβλήθηκε στις 8 το βράδυ, μια κινηματογραφική ταινία μήκους πλέον των 1800 ποδών, που έδειχνε σκηνές από την κατάληψη της Δυτικής Θράκης από τα ελληνικά στρατεύματα, που εισέρχονταν στις θρακικές πόλεις και τις απελευθέρωναν μετά από Οθωμανικό ζυγό 600 περίπου ετών.

                Την σημαντική αυτή παράσταση τίμησε με την παρουσία του ο υπουργός Εξωτερικών Νικόλαος Πολίτης και όλο το προσωπικό του υπουργείου.

                Σύμφωνα με τις εφημερίδες της εποχής εκείνης, στο φιλμ αυτό υπήρχαν σκηνές από την είσοδο του ελληνικού στρατού στη Γκιουμουλτζίνα (Κομοτηνή), το Δεδέαγατς (Αλεξανδρούπολη) το Σουφλί το Διδυμότειχο και το Κάραγατς, καθώς και την καταστραφείσα από τους Βουλγάρους ελληνικότατη Μάκρη στην περιοχή της Αλεξανδρούπολης. Υπήρχαν επίσης σκηνές από την αναχώρηση του επικεφαλής της Διασυμμαχικής Θράκης Γάλλου στρατηγού Σαρπύ μετά την παράδοση της εξουσίας στους Έλληνες, σκηνές από την επίσκεψη στη Θράκη του υπουργού Εσωτερικών Κωνσταντίνου Ρακτιβάν και σκηνές με τον Αρχηγό της Στρατιάς στρατηγό Ζυμβρακάκη και άλλους ανώτατους και ανώτερους αξιωματικούς. Επιπλέον, προβάλλονταν παρελάσεις προσκόπων, δοξολογίες, υποδοχές στρατευμάτων, ωραία τοπία της Θράκης κ.λπ.

Δημοσιογράφος Ιω. Δαμηλάτης:Έπεσε γενναίως μαχόμενος…

*Ο δημοσιογράφος Ιωάννης Δ. Δαμηλάτης, έφεδρος υπολοχαγός

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Το σώμα των δημοσιογράφων, που τόσες ανοίκειες επιθέσεις δέχεται από άτομα (αλλά και θεσμούς εσχάτως) μπορεί να σεμνύνεται, για την συνολική εθνική προσφορά του στους αγώνες του έθνους, αλλά και για τις θυσίες μεμονωμένων μελών του.

                Μια τέτοια περίπτωση θα γνωρίσουμε σήμερα από την περίοδο της Μικρασιατικής Εκστρατείας. Πρόκειται για τον Ιωάννη Δ. Δαμηλάτη, που είχε γεννηθεί στην Καλαμάτα.

                Ήταν γνωστός δημοσιογράφος και διακρίθηκε από την εποχή των Βαλκανικών Πολέμων, όταν είχε τραυματισθεί στη μάχη του Κιλκίς και νοσηλεύθηκε στην Πολυκλινική Αθηνών. Έχασε τη ζωή του το 1921 πολεμώντας στη μάχη του Ακ Μπουνάρ. Και η οικογένειά του όμως είχε τίτλους τιμής, αφού ήταν το τρίτο μέλος της, που έχανε τη ζωή του πολεμώντας. Αλλά και μεταξύ των δημοσιογράφων την εποχή εκείνη ήταν ο τέταρτος πεσών. Είχε προηγηθεί ο ηρωικός θάνατος του Ευστάθιου Δογάνη, του Πέτρου Καλαμίδα και του Αλέξανδρου Λάκκα.

Τέτοιες οικογένειες δόξασαν την Ελλάδα!…

*Δημοσιεύματα εποχής για τις ξεχωριστές οικογένειες

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Η οικογένεια είναι το κύτταρο της κοινωνίας. Μέσα στην οικογένεια, διαμορφώνονται οι χαρακτήρες των παιδιών. Διδάσκονται αρχές και αξίες, ώστε τα παιδιά μεγαλώνοντας να γίνονται χρήσιμοι πολίτες. Και όλοι μαζί οι χρηστοί πολίτες να στηρίζουν ένα έθνος ή ένα κράτος. Μέσα από την οικογένεια, σμιλεύονται οι χαρακτήρες και καλλιεργείται ο καλώς εννοούμενος πατριωτισμός.

                Στην ιστορική πορεία των Ελλήνων υπήρξαν στιγμές, που ανέδειξαν σημαντικά παραδείγματα πατριωτών. Δεν θέλω εδώ να μιλήσω για επιφανή παραδείγματα οικογενειών, που τα κατέγραψε η ιστορία. Στόχος μου είναι να ασχοληθώ με ταπεινούς ανθρώπους του λαού, που σε στιγμές δύσκολες για την πατρίδα έδωσαν πρόθυμα τη ζωή τους ή θυσίασαν την σωματική τους ακεραιότητα και τελικά έμειναν ξεχασμένοι.

                Ο αιώνας που πέρασε, ο 20^ος, πότε με τις νίκες και πότε με τις ήττες, μας κληρονόμησε τέτοια παραδείγματα, που τα σκέπασε πλέον η σκόνη της Ιστορίας. Για τέτοια παραδείγματα θα μιλήσουμε σήμερα, τινάζοντας τα σύννεφα σκόνης, που έχουν κατακαθίσει στους παλαιούς τόμους των εφημερίδων. Το θέμα αυτό δεν είναι δυνατόν να ολοκληρωθεί. Όμως και τα όσα σταχυολόγησα, βροντοφωνάζουν από το παρελθόν, την αξία της οικογένειας και του πατριωτισμού. Είναι αξιόλογα παραδείγματα, που αξίζει ακόμα και να διδάσκονται στις νεώτερες γενιές.

Η κατάρα της πολύνεκρης ευλογιάς στο κατεχόμενο Διδυμότειχο

*Οι σκηνές με τους μολυσμένους από ευλογιά

*Ο αποφασιστικός ρόλος

του γιατρού Β. Χατζηπουλίδη

*Τουλάχιστον 1250 κρούσματα

και 282 θάνατοι

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Η ναζιστική κατοχή υπήρξε αποτρόπαιη για την Ελλάδα γενικά και ειδικά για κάθε πόλη της και χωριό. Είναι γνωστό ότι συνέβησαν «ολοκαυτώματα» σε πολλές πόλεις και χωριά, εξαιτίας της βαρβαρότητας των κατακτητών, από την οποία έχασαν τη ζωή τους πολλοί άνθρωποι, ακόμα και αθώοι και μικρά παιδιά.

                Κοντά όμως σε όλα αυτά υπήρξαν και παράλληλες απώλειες από ποικίλες άλλες αιτίες. Μια τέτοια παράλληλη απώλεια, με πολλούς νεκρούς, στοίχειωσε το 1943 το Διδυμότειχο. Ήταν η φοβερή θανατηφόρα επιδημία ευλογιάς, η μεγαλύτερη στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, τα χρόνια εκείνα.

                Μέσα από τις προσπάθειες καταπολέμησης αυτής της τρομερής ασθένειας, αναδείχθηκε η προσωπικότητα, αποφασιστικότητα, η αφοσίωση στο καθήκον και ο σεβασμός στον όρκο του Ιπποκράτη, ενός νέου τότε γιατρού, του Βασίλειου Δημ. Χατζηπουλίδη.

Πώς γλύτωσαν από τους Μπολσεβίκους τα κοσμήματα της βασίλισσας Όλγας

*Η Όλγα σε νεαρή ηλικία

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Η βασίλισσα Όλγα μετά την δολοφονία του συζύγου της βασιλέα Γεωργίου Α΄ στη Θεσσαλονίκη, το 1913, σταδιακά επανήλθε στην πατρίδα της Ρωσία. Πάντως τη βρήκαν συμφορές. Ο γιος της Κωνσταντίνος εκδιώχθηκε από το θρόνο της Ελλάδας και ο θάνατος του εγγονού της  από δάγκωμα μαϊμούς, του βασιλέα Αλέξανδρου, υπήρξαν τραγικά γεγονότα στη ζωή της. Επιπλέον ενώ βρισκόταν στη Ρωσία το 1917 έζησε την επανάσταση των μπολσεβίκων και την εκτέλεση της τσαρικής οικογένειας των Ρομανώφ.

                Πριν εκραγεί η επανάσταση των μπολσεβίκων η βασίλισσα Όλγα βρίσκονταν στη Βρετανία, απ’ όπου επέστρεψε στο Παυλόφσκ, κοντά στην Πετρούπολη και εγκαταστάθηκε στα ανάκτορα του αποβιώσαντος αδελφού της Μεγάλου Δούκα Κωνσταντίν Κωνσταντίνοβις.

                Όταν εξερράγη ο ρωσογερμανικός πόλεμος στο πλαίσιο του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η  βασίλισσα Όλγα είχε αφιερωθεί ξανά στο προσφιλές φιλανθρωπικό της έργο (όπως είχε κάνει στο παρελθόν και στην Αθήνα) ιδρύοντας δύο νοσοκομεία στο Παυλόφσκ και στην Πετρούπολη, προορισμένα να περιθάλπουν τους τραυματίες του πολέμου, που είχαν υποστεί ακρωτηριασμό. Οι τραυματίες έφευγαν από το νοσοκομείο μόνο όταν τους αντικαθιστούσαν τα ακρωτηριασμένα μέλη τους με τεχνητά.

«Οι Θράκες επολέμησαν ως λέοντες στη Μικρά Ασία»

*Αιώνιος τίτλο τιμής για τα παλληκάρια της Θράκης

*Απαράμιλλη η ανδρεία των Θρακών

*Έχυσαν πολύ αίμα

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

“Οι Θράκες επολέμησαν ως λέοντες”!  Είναι ένας επαινετικός τίτλος εφημερίδας, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένας αιώνιος τίτλος τιμής, για τα παλληκάρια από τη Θράκη, που σχεδόν μόλις γνώρισαν τη λευτεριά μετά από 600 χρόνια σκλαβιάς, στρατεύθηκαν και πολέμησαν στη Μικρά Ασία χύνοντας το αίμα τους.

Βασικά, οι περισσότεροι είχαν ενταχθεί στην ΧΙΙ Μεραρχία, η οποία από τότε έως σήμερα, απέκτησε ακατάλυτους δεσμούς με τη Θράκη.

         Η ΧΙΙ Μεραρχία από το 1920 με έδρα αρχικά την Ξάνθη, είχε καταρτισθεί από το 14^ο, το 41^ο και το 46^ο Σύνταγμα Πεζικού στα οποία κατετάγησαν οι περισσότεροι τότε από τους στρατευθέντες Θράκες. Μόνο τα στελέχη της Μεραρχίας προέρχονταν από τα παλαιά συντάγματα. Το Μάιο του 1920 η νεοσύστατη Μεραρχία πήρε μέρος στην απελευθέρωση της Δυτικής Θράκης, ξεκινώντας από την Ξάνθη. Τον Ιούνιο του 1920, μεταφέρθηκε στη Μικρά Ασία και πήρε μέρος σε επιχειρήσεις εναντίον Τούρκων ατάκτων. Τον επόμενο μήνα μεταφέρθηκε πάλι στη Θράκη και συμμετέσχε με άλλες μονάδες του Ελληνικού στρατού στην απελευθέρωση της Ανατολικής Θράκης. Ειδικότερα τον Απρίλιο του 1921, το 14^ο Σύνταγμα έδρευε στην Αδριανούπολη. Εκεί κατατάχθηκαν πάρα πολλοί νεοσύλλεκτοι Θράκες στην επιστράτευση που διατάχθηκε.

Μια εικόνα του Γρηγορίου Ε’ ταράζει τον Αβδούλ Χαμίτ, το 1907!

*Από την εφημερίδα "Νέον Άστυ" 21 Σεπτεμβρίου 1907

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                …Και ξαφνικά στο Φανάρι, στην κλειστή Πύλη των Πατριαρχείων, εκεί ακριβώς που οι Τούρκοι απαγχόνισαν τον Οικουμενικό Πατριάρχη Γρηγόριο Ε’ αναρτήθηκε μια εικόνα του εκλιπόντος Πατριάρχη. Είναι Σεπτέμβριος του 1907. Σουλτάνος είναι ο Αβδούλ Χαμίτ. Δεν επρόκειτο για θαύμα. Ανθρώπινη ενέργεια ήταν και μάλιστα συνειδητοποιημένη!

                Ας δούμε τα πράγματα από την αρχή.

                Είναι γνωστό, ότι όταν το 1821 εξερράγη η Επανάσταση των Ελλήνων, στην Κωνσταντινούπολη έγιναν σφαγές. Ένα από τα θύματα ήταν ο τότε Οικουμενικός Πατριάρχης Γρηγόριος Ε’.

Οι Κρήτες εθελοντές στην απελευθέρωση της Χίου

*Από την εφημερίδα ΠΑΤΡΙΣ, της 14ης Δεκεμβρίου 1912

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

Σημαντική στην απελευθέρωση της Χίου, ήταν η συμβολή των Κρητών εθελοντών. Είναι μια παράμετρος, που συνήθως την αγνοούμε αν και η αποφασιστική συμβολή τους με την εγνωσμένη μαχητικότητά τους,  συνετέλεσε στο στέριωμα της νίκης.

Το παλαιό ημερολόγιο έγραφε 11 Νοεμβρίου του 1912, ημέρα Κυριακή, εορτή των πολιούχων της Χίου Αγίων Μηνά, Βίκτωρος και Βικεντίου. H παρέμβαση των προξένων για ειρηνική παράδοση των Τούρκων, απέτυχε.  Οι Τούρκοι αγωνίζονταν να εμποδίσουν την απόβαση των Ελλήνων, που ξεκίνησε στις 3.15΄ το απόγευμα της 11ης Νοεμβρίου και ολοκληρώθηκε στις 7 το βράδυ της ίδιας μέρας. Η Τουρκική αντίδραση κάμφθηκε, μετά το βομβαρδισμό, που δέχτηκαν οι τουρκικές θέσεις από τα πλοία του ελληνικού στόλου. Οπισθοχώρησαν σε ασφαλέστερα μέρη, της περιοχής των Καρυών, της Μονής Αγίου Μάρκου και της Νέας Μονής.

Η Ελληνογαλλίδα δημοσιογράφος Λέν, στην πρώτη γραμμή των Βαλκανικών Πολέμων

*Η Ελένη Λεν, φωτογραφημένη στη Φιλιππιάδα το 1912

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

        Μια τολμηρή Ελληνίδα παντρεμένη με Γάλλο, σφράγισε με την παρουσία της στα μέτωπα των μαχών, την εποποιία των Βαλκανικών Πολέμων. Κρατώντας στα χέρια μια φωτογραφική μηχανή, εξοπλισμένη με ψυχικό σθένος, υπομονή, αντοχή και μαχητικότητα, διέτρεχε τους τόπους των συγκρούσεων και απαθανάτιζε σκηνές με φαντάρους και αξιωματικούς, κάνοντας γνωστό στην Ευρώπη τον Ελληνικό άθλο.

Πριν πούμε οτιδήποτε γι’ αυτή την ξεχωριστή Ελληνίδα και την γεμάτη ζωή της, θα αναφέρουμε, αυτά που έγραψε μια αθηναϊκή εφημερίδα, η ΕΛΛΑΣ τον Ιανουάριο του 1913:

«Μία Ελληνίς γεμάτη μεγάλα αισθήματα για την Πατρίδα της. Ωραία, κομψή, μινιόν, σαν παριζιάνα τελεία, κρύβει μέσα της ηφαίστειο ζωής και ενεργητικότητας. Μορφωμένη όσον ολίγαι, δημοσιογράφος με δροσερότατον ύφος περιγραφικόν, τιμά την Πατρίδα της εις το Παρίσι όπου μένει. Ο άνδρας της- ένα ξανθό παλληκάρι από τη Νορμανδία- έγινεν αναγκαστικώς Έλλην, από φιλέλλην που ήτο. Πώς θα ήτο δυνατόν να έχης τέτοια γυναίκα και να μην αγαπήσης της Πατρίδα της σαν ιδική σου;».

Ο τελευταίος αντάρτης της Πελοποννήσου, φαγωμένος από κοράκια!!!

 *Ο Ετεοκλής Δουμουλάκης (δεξιά)

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                 Ο καπετάν Ετεοκλής, Δουμουλάκης Ετεοκλής στο όνομα, δημιούργησε ένα θρύλο στη διάρκεια της Αντίστασης κατά την Κατοχή, έγινε φόβος και τρόμος των αντιπάλων του στη διάρκεια του Εμφυλίου, αλλά είχε εντελώς άδοξο τέλος, μέσα σε μια σπηλιά, πολύ μετά τη λήξη του Εμφυλίου, γιατί επέμενε να μην παραδοθεί.

                   Δεν πιάστηκε ποτέ από τους διώκτες του και ήταν τελικά, μετά τη λαίλαπα του Εμφυλίου ο τελευταίος εν δράσει αντάρτης στην Πελοπόννησο, καίτοι η ήττα των ανταρτών επήλθε επισήμως τον Αύγουστο 1949. Προτίμησε να συνεχίσει μόνος τον απελπισμένο αγώνα του μετά από 10 χρόνια, που ήταν στο κλαρί!

                   Μέχρι που από τυχαίο περιστατικό, βρέθηκε το πτώμα μου φαγωμένο από τα κοράκια, μέσα σε μια σπηλιά, τον Αύγουστο του 1952.

Από τα πάθη του Ελληνισμού της Ανατoλικής Ρωμυλίας

*Χάρτης των Βαλκανίων, 1878

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Ο Ελληνισμός της Ανατολικής Ρωμυλίας, είναι ένα κομμάτι του Ελληνισμού, που καθαγιάστηκε από τις σφαγές, τις δηώσεις, τους εκπατρισμούς και τις καταστροφές, αποτελώντας στόχο του αναδυόμενου κατά τον 19^ο αιώνα, βουλγαρικού εθνικισμού.

                Ο «Αγών» ήταν μια μικρή εβδομαδιαία, αλλά πατριωτική και μαχητική εφημερίδα, που κυκλοφορούσε στην Αθήνα, στα τέλη του 19^ου και στις αρχές του 20^ου αιώνα. Διευθυντής ήταν ο δικηγόρος Ιωάννης Λαμπρίδης. Αυτοπροσδιορίζονταν ως δημοσιογραφικό όργανο Ηπειρωτών και Μακεδόνων. Τα περιεχόμενά της όμως ήταν ευρύτερα. Δηλαδή δημοσίευε πολιτικές μελέτες για την κατάσταση στην Ιλλυρική Χερσόνησο του Ελληνισμού, στατιστικές πληροφορίες για την κίνηση του πληθυσμού και την εκπαίδευση της Ηπείρου και της Μακεδονίας ιδιαίτερα «και πάσης άλλης εν γένει ελληνικής χώρας, ποικίλη άλλη έρευνα των αναγκών του Ελληνισμού και της πνευματικής και υλικής αυτού ανά την Ανατολήν δυνάμεως». Η μαχητική αυτή εφημερίδα δημοσίευσε δεκάδες ανταποκρίσεων από τη Θράκη, δίνοντας μεταξύ άλλων έμφαση στα προβλήματα που προέκυψαν στην Ανατολική Ρωμυλία, μετά το Σχίσμα του 1870, το ρωσοτουρκικό πόλεμο του 1878, την δημιουργία του Βουλγαρικού κράτους και την πραξικοπηματική προσάρτηση σ’ αυτό της ελληνικής Ανατολικής Ρωμυλίας.

Ο μάταιος αγώνας των Θρακών βουλευτών, το 1922

*Η δραματική εκκένωση της Ανατολικής Θράκης...

*Οι Θράκες βουλευτές αγωνιούν

 και δραστηριοποιούνται

* Σκαιότατη συμπεριφορά 

του πρωθυπουργού Ν. Τριανταφυλλάκου

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Η απώλεια της Ανατολικής Θράκης το 1922, είναι ένα δραματικό γεγονός, που θα παραμείνει ανεξίτηλο στη μνήμη των Ελλήνων, αφού στην ουσία πρόκειται για «γονάτισμα» των… συμμάχων μας προς την Τουρκία και εκδικητική πράξη προς το ελληνικό εκλογικά σώμα, για το αποτέλεσμα των εκλογών της 1^ης Νοεμβρίου 1920. Μαζί μ’ αυτά θα πρέπει να συνυπολογίσουμε και τα γεωγραφικά συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων, που αναδιατάσσονται ερήμην των λαών.

                Η περίοδος που προηγήθηκε, ήταν τότε που η Ελλάδα, υπό το κράτος της κατάρρευσης του Μικρασιατικού Μετώπου, αντιμετώπιζε τεράστια προβλήματα, ενώ τα συμμαχικά κράτη της Αντάντ, ενίσχυαν τον Κεμάλ Ατατούρκ και υπέκυπταν στις απαιτήσεις του.

                Η νικημένη Ελλάδα, ήταν ένα καζάνι που έβραζε. Στη Σμύρνη, που έπεσε στα χέρια των Τούρκων, κατακρεουργήθηκε ο μητροπολίτης Χρυσόστομος!  Στην λοιπή Μικρά Ασία, υπήρχαν ερείπια, αποκαΐδια και σφαγμένοι πολλοί… Στην Αθήνα αναπτύσσονταν ένα επικίνδυνο πνεύμα φυγοστρατίας, από πολλούς νέους. Η βενιζελική εφημερίδα «Πατρίς» με πρωτοσέλιδο σχόλιό της ζητούσε από τον πρωθυπουργό και υπουργό Στρατιωτικών Νικ. Τριανταφυλλάκο «να εξαποστείλει εις την Θράκην όλους τους οπλίτας και υπαξιωματικούς των τεσσάρων μικροτέρων ηλικιών, οι οποίοι αναπαύονται εις τα διάφορα γραφεία από καιρού, ενώ οι συνάδελφοί των επολεμούσαν και εταλαιπωρούντο». Ζητούσε ακόμα όλους αυτούς «τους ζακχαρόπηκτους κουραμπιέδες, τους θαλερούς αυτούς βλαστούς των διαφόρων, τυρρανομάχων, ο κ. Τριανταφυλλάκος οφείλει να τους αποστείλει εις την Θράκην, διότι τούτο υπαγορεύει και η δικαιοσύνη και η ανάγκη και η στοιχειώδης ευπρέπεια».

Ο εορτασμός για τα 96 χρόνια ελευθερίας της Θράκης

*Με επίκεντρο, 

την κοινοβουλευτική ιστορία της Θράκης

 *Ο ομιλητής στην εκδήλωση της Καλλιθέας Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

         Με μεγάλη συμμετοχή του Θρακικού στοιχείου της Αθήνας, γιορτάσθηκαν τα 96^α «Ελευθέρια» της Θράκης. Επίκεντρο των εκδηλώσεων ήταν η μεγάλη μουσικοχορευτική εκδήλωση στην πλατεία Δαβάκη της Καλλιθέας (Σάββατο 28 Μαΐου) και η δοξολογία και η κατάθεση στεφάνων στο Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη (29 Μαΐου).

          Κεντρικός ομιλητής στην εκδήλωση της Καλλιθέας ήταν ο δημοσιογράφος Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης, ενώ τον πανηγυρικό της ημέρας στη δοξολογία στον Άγιο Γεώργιο Καρύτση, εκφώνησε ο συγγραφέας Γιώργος Ψύλλας.

          Στην Καλλιθέα σχολιάστηκε η απουσία των βουλευτών των νομών της Θράκης, όλων των  κομμάτων, πλην του κ. Τάσου Δημοσχάκη (ΝΔ Έβρου) ο οποίος παρακάθισε και παρακολούθησε ολόκληρη την εκδήλωση.

Ακόντια και δίσκους ζητούσε το Δεδέαγατς από τον Ίωνα Δραγούμη, το 1907

*Το Δεδέαγατς, η σημερινή Αλεξανδρούπολη

*Ενδιαφέρον για τη σηροτροφία στο Σουφλί

*Ζητούσαν ποιήματα του Αριστ. Βαλαωρίτη

Γράφει ο Παντελής Στεφ. Αθανασιάδης

                Η Αλεξανδρούπολη, το πάλαι ποτέ Δεδέαγατς, έχει μακρά παράδοση στον κλασσικό αθλητισμό, με επιτυχίες των αθλητών του τόσο σε αγώνες, όσο και στην μαζικότητα των πολιτών της στην άθληση. Η άσκηση, των παιδιών επιδιώχθηκε από πολύ νωρίς. Μια πτυχή αυτής της προσπάθειας, που ανάγεται στο 1907, θα δούμε σήμερα. Τότε είχε επιδιωχθεί να δημιουργηθεί στην ανερχόμενη πόλη, γυμναστήριο.

                Τα χρόνια εκείνα είχε κορυφωθεί η προσπάθεια αντιμετώπισης του βουλγαρικού εθνικισμού. Το Βουλγαρικό κράτος, μετά την τόσο άδικη και αιφνιδιαστική προσάρτηση της Ανατολικής Ρωμυλίας το 1880, άρχισε ένα φοβερό εξοντωτικό αγώνα κατά του Ελληνικού στοιχείου στη Βόρεια Ελλάδα γενικότερα, προωθώντας τις επεκτατικές του τάσεις. Ένας αιματηρός αγώνας, που κράτησε χρόνια, αλλά άρχισε να κορυφώνεται μετά την γνωστή βουλγαρική επανάσταση του Ίλιντεν το 1904. Η επανάσταση αυτή έβαλε ουσιαστικά τις βάσεις, για να αρχίσει ο ένοπλος αγώνας των κομιτατζήδων, με απώτερο στόχο την προσάρτηση εδαφών της Μακεδονίας και της Θράκης και την έξοδό των Βουλγάρων στο Αιγαίο.